Η περίοδος των Απόκρεων ξεκινά σε όλη την Ελλάδα και στο προσκήνιο βγαίνουν και πάλι οι μάσκες για να κρύψουν τη σκληρή πραγματικότητα. Μόνο που στη χώρα μας εδώ και χρόνια οι μάσκες αποτελούν πλέον δεύτερη φύση μας. Από την κεντρική πολιτική σκηνή μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση μάθαμε να επιβιώνουμε με κρυμμένα πρόσωπα καθώς θέλει θάρρος και ανδρεία να κοιτάξεις κατάματα στον καθρέφτη.
Σκληρή αντιπαράθεση ξέσπασε ανάμεσα σε κυβέρνηση και μείζονα αντιπολίτευση για τα «ασημικά». Τη δημόσια περιουσία. Για ξεπούλημα των φιλέτων μιλούν και οι δύο, ύψους 50 δις. Στο μόνο που διαφωνούν είναι η διατύπωση και οι χειρισμοί. Ο παρονομαστής όμως είναι κοινός. Τα πάντα στο σφυρί. Για να μειωθεί το δημόσιο χρέος που σαν βραχνάς σφίγγει καθημερινά το λαιμό των Ελλήνων.
Ωστόσο και οι δύο θα έπρεπε ίσως να αναρωτηθούν τι απομένει στη χώρα όταν λιμάνια, παραλίες, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, πρώην αεροδρόμια, γίνουν βορά σε ξένους επενδυτές. Τι θα απομείνει στη χώρα για να διαχειριστούν; Και σε περίπτωση που οι στόχοι δεν επιτευχθούν τι άλλο θα απομείνει να ξεπουλήσουμε; Τον ίδιο το λαό αναγκάζοντάς τον να απασχοληθεί στις μεγάλες, υποτίθεται, επενδύσεις με μεροκάματα Κίνας και Ινδίας; Κάτι που είναι πολύ πιθανό να συμβεί στο επόμενο διάστημα αφού ο μηχανισμός στήριξης βάζει ως προτεραιότητα τη μείωση του μισθολογικού κόστους. Το πώς θα επιβιώσει ο εργαζόμενος είναι ψιλά γράμματα που δεν απασχολούν κανέναν. Θυσία λοιπόν εθνική περιουσία και πολίτες στο βωμό της τρόικας, στην αποπληρωμή του χρέους, στα λάθη δεκαετιών που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Γιατί μη γελιόμαστε. Παράταση παίρνουμε απλώς.
Ίσως όμως οι θιασώτες της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας θα έπρεπε να δουν το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου, Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου. Εκεί λοιπόν περιγράφονται οι τακτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την εξάρτηση μιας χώρας από τις διεθνείς αγορές. Δηλαδή για την απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας. Τακτικές που συνίστανται ακριβώς στο ξεπούλημα όλων των πόρων της προκειμένου πολυεθνικές να ελέγχουν τελικά τις κυβερνήσεις. Κάτι που ήδη βιώνουμε. Τον έλεγχο της κυβέρνησης εννοώ, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα από την υποτιθέμενη «γκάφα» της τρόικας. Άλλωστε μη γελιόμαστε. Όταν η επιβίωσή μας εξαρτάται από τους δανειστές μας κάθε χάραξη οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, από την εκλεγμένη κυβέρνηση, είναι ουτοπία Όσοι λοιπόν προβληματίστηκαν και ψάχτηκαν λίγο παραπάνω από την εισβολή του ΔΝΤ στη χώρα μας και τις συνέπειες αυτής της απόφασης σήμερα δεν πέφτουν από τα σύννεφα. Ήταν κάτι που γνώριζαν ότι θα συμβεί. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
«Έχουμε ανάγκη, αλλά υπάρχουν και όρια, τα όρια της αξιοπρέπειάς μας δεν τα διαπραγματευόμαστε με κανέναν και εντολές παίρνουμε μόνο από τον ελληνικό λαό» είπε η κυβέρνηση κρύβοντας επιμελώς ότι η εντολή που πήρε από τον ελληνικό λαό ήταν διαφορετική και κυρίως ότι σήμερα είναι υποχείριο των δανειστών της οι οποίοι δεν της αφήνουν και πολλά περιθώρια.
Παράλληλα όμως, με το συγκεκριμένο μήνυμα άνοιξε και το θέμα των εκλογών, που έτσι κι αλλιώς υποβόσκει εδώ και καιρό. Ωστόσο διερωτάται και ο πιο καλόπιστος πολίτης. Εκλογές για ποιο λόγο; Νέα έξοδα και νέες περιπέτειες γιατί; Ήδη η βούληση του ΠΑΣΟΚ είναι εκφρασμένη. Η πολιτική αυτή είναι μονόδρομος. Από την άλλη η Νέα Δημοκρατία έχει διαμηνύσει ότι η χώρα μας θα σεβαστεί τις υπογραφές που έβαλε. Εκλογές λοιπόν γιατί; Για να νομιμοποιήσουν την πολιτική στραγγαλισμού των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων; Ανάπτυξη είναι η λύση μας λέει η Νέα Δημοκρατία. Ανάπτυξη πώς; Σε μια χώρα χρεοκοπημένη; Ποιος σοβαρός επενδυτής θα βάλει τα κεφάλαιά του σε ένα κράτος όπου οι πιθανότητες χρεοκοπίας είναι περισσότερες από αυτές της διάσωσης; Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας λέει επίσης. Ποιος σοβαρός επενδυτής, με αυτό το κλίμα, δε θα επιχειρήσει να πάρει κοψοχρονιά τα φιλέτα που είναι προς διάθεση; Τι αλλάζει λοιπόν σε περίπτωση εκλογών; Τίποτε γιατί η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι δεδομένη. Το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο εκτός και αν προχωρήσουμε σε παραγραφή μέρους αυτού. Κάτι τέτοιο όμως είναι σχεδόν αδύνατον να συμβεί.
Οι μάσκες δεν πέφτουν δυστυχώς ούτε σε αυτή την κρίσιμη για την εθνική μας κυριαρχία στιγμή. Τα δύο μεγάλα κόμματα εξακολουθούν να τις κρατούν καλά κολλημένες επάνω στα πρόσωπά τους γιατί αν δούμε την πραγματική εικόνα τους θα τρομάξουμε από τη σκοτεινιά που θα αντικρύσουμε. Τόσο όσο και οι ίδιοι. Όσο για τα μικρά κόμματα εστιάζουν μόνο στην κριτική, χωρίς να έχουν τίποτε άλλο να μας πουν. Κι εμείς θεατές σε μια παράσταση παραλόγου χειροκροτούμε, δικαιολογούμε, αγανακτούμε και σκύβουμε το κεφάλι στις αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί για το μέλλον μας. Αποφάσεις που θα επικυρώσουμε για άλλη μια φορά μπροστά στις κάλπες, αν στηθούν, αρχίζοντας και πάλι από την αρχή.
Ίσως λοιπόν ο Δήμος Ξάνθης αυτή τη χρονιά αποδείχθηκε πιο διορατικός από όλη την κεντρική πολιτική σκηνή. Η μάσκα για το ρεκόρ Γκίνες είναι ό,τι πιο επίκαιρο μπορούσε να σκεφθεί. Μία μάσκα που θα καλύψει όλη τη γύμνια, όλη την αναξιοπιστία, όλες τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος, διαχρονικά, το οποίο μας υποδούλωσε στους δανειστές μας. Γιατί αυτό είμαστε. Υπόδουλοι στις αγορές. Άλλωστε οι κατακτήσεις σήμερα δε γίνονται με όπλα. Γίνονται με την οικονομική διείσδυση. Και στη χώρα μας η «κατάκτηση» ήδη ξεκίνησε.