Να λοιπόν που τελικά η μάσκα της Ξάνθης για το ρεκόρ Γκίνες μας βγήκε…Πατρινή. Λόγω περιορισμένου χρόνου η δημοτική επιχείρηση ανάπτυξης αποφάσισε να την αναθέσει στον καλλιτέχνη που είχε φέρει πριν δύο χρόνια περίπου, εξοβελίζοντας τους Ξανθιώτες δημιουργούς, για να μας φτιάξει δήθεν τα καλύτερα άρματα. Μόνο που όπως αποδείχθηκε τίποτε περισσότερο δεν είχε να προσφέρει αφού εδώ και χρόνια οι Ξανθιώτες βάζουν τη σφραγίδα τους στο καρναβάλι το οποίο αγαπούν γιατί είναι δικό τους, κομμάτι της κουλτούρας τους.
Ίσως δεν θα προκαλούσε καμία αντίδραση αυτή η ανάθεση εάν από την αρχή τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Δηλαδή ο πρόεδρος της ΔΗΚΕΞ να μας έλεγε πως η περιβόητη μάσκα κατασκευάζεται στην Πάτρα και όχι να προσπαθεί να θολώσει τα νερά λέγοντας ότι αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό το οποία θα είναι η μεγάλη έκπληξη η οποία θα μας αποκαλυφθεί την ώρα που θα αποκαλύπτεται και στους ιθύνοντες των ρεκόρ Γκίνες. Μόνο που δυστυχώς γι αυτόν η μάσκα έπεσε πολύ γρήγορα αφού δύσκολα μένει κάτι κρυφό κάτω από το φως του ήλιου. Επτασφράγιστο μυστικό όμως παραμένει και το κόστος αφού ο κύριος Φανουράκης στην αρχή μας μιλούσε για 15.000 €, ενώ σήμερα περιμένει ακόμη να αποτιμήσει το όλο εγχείρημα. Πάντως οι δικές μας πληροφορίες μιλάνε για το διπλάσιο τουλάχιστον κόστος.
Όλα αυτά βέβαια δεν θα είχαν καμία ίσως σημασία εάν από την αρχή υπήρχε η διαφάνεια. Τα καθαρά λόγια και η καθαρή στάση. Δυστυχώς όμως στο δήμο φαίνεται πως έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους αυτές τις έννοιες.
Και μιας και μιλάμε για έννοιες τι θα λέγατε για την έννοια της ανθρωπιάς; Άραγε υπάρχει στο λεξιλόγιο των αιρετών; Θα απαντήσω κατηγορηματικά. Όχι. Και αυτό αποδείχθηκε γι άλλη μια φορά όταν κλήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη προκειμένου να αγοράσουν ένα εισιτήριο για την συναυλία του Βασίλη Λέκκα τα έσοδα της οποίας θα διατίθενταν στο γηροκομείο Ξάνθης. Μόνο που το ποσό των είκοσι ευρώ είναι δυσβάστακτο για τους αιρετούς μας οι οποίοι μάλλον φυτοζωούν. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς τη στάση τους. Φοβήβηκαν άραγε μην τα στερήσουν από την οικογένειά τους;
Πέρα όμως από τα ευτράπελα ας δούμε το θέμα λίγο σοβαρά. Άραγε όλοι αυτοί που ερίζουν παραμονές εκλογών για το ποιος είναι περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητος, όλοι αυτοί που στήνονται δίπλα στα γεροντάκια μόνο όταν υπάρχουν οι κάμερες, βρέθηκαν άραγε ποτέ στους χώρους του γηροκομείου σε μια ιδιωτική επίσκεψη; Ρώτησαν να μάθουν πόσοι άποροι συμπολίτες μας φιλοξενούνται εκεί; Και όχι μόνο ηλικιωμένοι αλλά και νέοι οι οποίοι δεν έχουν που την κεφαλήν κλίνει και βρίσκουν ένα αποκούμπι εντός των τειχών του; Εδώ δεν μιλάμε για στήριξη της διοίκησης του γηροκομείου ή των ανθρώπων που το εκπροσωπούν. Εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές, χαμένες ψυχές οι οποίες, αν δεν υπήρχε αυτό το ίδρυμα θα άφηναν την τελευταία τους πνοή παγωμένοι στο δρόμο.
Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται η ίδια αδιαφορία. Το ίδιο συνέβη και με τη συναυλία που οργάνωσαν οι γυναίκες χωρίς σύνορα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη όπου τελικά αναγκάσθηκε ο ίδιος ο δήμαρχος, προς τιμήν του, να βάλει το χέρι στην τσέπη για να μην ευτελιστεί το σώμα. Μια από τα ίδια λοιπόν και αυτή τη φορά, εκτός βέβαια φωτεινών εξαιρέσεων. Να σημειώσουμε εδώ ότι ιδιαίτερη ευαισθησία έδειξαν και οι δήμαρχοι Αβδήρων και Τοπείρου.
Πέρα όμως από την ανθρωπιστική πλευρά του θέματος υπάρχει και η απροκάλυπτη υποκρισία στο θέμα πολιτισμός. Θυμάμαι το καλοκαίρι, στη συναυλία του Βασίλη Λέκκα επίσης, όταν διοργανωτής ήταν ο δήμος, πως οι πρώτες θέσεις ήταν γεμάτες από τους…εραστές του ερμηνευτή αλλά και των ποιοτικών διοργανώσεων. Εκεί όμως υπάρχει η πασαρέλα. Υπάρχουν τα τηλεοπτικά συνεργεία που καταγράφουν τα πρόσωπα, υπάρχουν οι πολίτες που πηγαινοέρχονται, υπάρχει εν ολίγοις πελατεία. Και αυτό δυστυχώς παρατηρείται κάθε φορά. Σε καμία μα σε καμία αξιόλογη εκδήλωση δεν είδα δημοτικούς συμβούλους, εκτός επαναλαμβάνω φωτεινών εξαιρέσεων, όταν πρόκειται να βάλουν το χέρι στην τσέπη ή όταν διοργανωτής δεν είναι ο δήμος. Είναι όμως οι ίδιοι οι άνθρωποι που ποζάρουν πρώτη θέση όταν στην εξέδρα βρίσκεται ένα μεγάλο όνομα, βλέπε Σαββόπουλος, σαν να ξέρουν δήθεν την πορεία αυτού του καλλιτέχνη. Σαν να τον άκουγαν και χθες.
Όσες μάσκες λοιπόν και να κατασκευάσουν αντάξιες να μπουν στο βιβλίο Γκίνες καμία δεν θα φθάνει στο μέγεθος και στην αρτιότητα της δικής τους μάσκας. Αυτής που ενεδύθησαν δια παντός ξεχνώντας να την αφαιρέσουν ακόμη και στον ύπνο τους. Ευτυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν ακόμη πολίτες με ανθρωπιά και κουλτούρα. Είναι αυτοί τελικά που μας προστατεύουν από τους «προστάτες».
