Μπορεί η απόφαση της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου για την περικοπή μέρους των αντιμισθιών να ήταν δεδομένη, εντούτοις προκάλεσε πικρία σε όλους εκείνους που παρακολούθησαν τη συνεδρίαση ως προς τη στάση των συμβούλων που δεν είχαν καν το σθένος να προασπίσουν δημόσια τη θέση τους.
Σύμφωνα λοιπόν με την πρόταση του επικεφαλής της παράταξης Πολίτες για την Ξάνθη, Νίκου Ανταμπούφη, η περικοπή κατά 50% των αντιμισθιών των δημοτικών συμβούλων από δημοτικά συμβούλια, επιτροπές, οργανισμούς και άλλες θέσεις θα απέφερε μια εξοικονόμηση κονδυλίων της τάξης των 150.000 ευρώ. Τελικά η πρόταση διαμορφώθηκε, κατόπιν παρέμβασης των Πολιτών για την Αλλαγή, στην περικοπή κατά 1/3 των αντιμισθιών και εξοικονόμηση κονδυλίων ύψους 100.000 ευρώ. Εδώ να σημειώσουμε ότι από την περικοπή θα εξαιρούνταν εκείνοι οι οποίοι έχουν ως μόνο έσοδο της αντιμισθίες. Μία εξαίρεση που φαντάζει λογική, αν και δεν ξέρουμε κατά πόσο υπάρχουν σύμβουλοι που ζουν μόνο από όσα λαμβάνουν από το δήμο. Υπάρχουν βέβαια οι δημόσιοι υπάλληλοι των οποίων ωστόσο ο μισθός που λαμβάνουν σήμερα είναι μεγαλύτερος από αυτόν της υπηρεσίας τους, όπως παραδείγματος χάριν αυτός του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια κανείς δε ζητά ο κύριος Δημαρχόπουλος να μειώσει το οικογενειακό του εισόδημα. Και σε αυτό το σημείο όμως θα μπορούσε να βρεθεί λύση, εάν υπήρχε φυσικά η βούληση, καταθέτοντας στο ταμείο που θα δημιουργούνταν μέρος της επιπλέον αμοιβής. Δυστυχώς όμως η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά αφού κανείς εκ της συμπολίτευσης δε θυσιάζει ούτε ευρώ.
Με την κατάθεση της πρότασης του κυρίου Ανταμπούφη, πριν από μερικές εβδομάδες, ορισμένοι μίλησαν για λαϊκισμό. Ωστόσο όπως αποδείχθηκε στην πορεία, και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο δήμος, κάθε άλλο παρά το στοιχείο αυτό εμπεριέχει η μείωση των αντιμισθιών αφού το ποσό που εξοικονομείται δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Πενήντα εκατομμύρια δραχμές για να μιλήσουμε με νούμερα που μας είναι πιο οικεία. Έτσι στο τέλος του χρόνου ο δήμος θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει δράσεις, όπως παράδειγμα τη λειτουργία του κολυμβητηρίου, το οποίο μένει κλειστό λόγω έλλειψης πόρων.
Πέρα όμως από το πρακτικό μέρος της πρότασης ας έρθουμε στο σημειολογικό που ίσως έχει τη μεγαλύτερη ηθική αξία. Σήμερα βιώνουμε μια εποχή που εργαζόμενοι και συνταξιούχοι δοκιμάζονται σκληρά και ζητείται η συμμετοχή όλων στην προσπάθεια που κάνει η χώρα για την ανάκαμψη της οικονομίας. Το πόσο συμφωνεί κανείς ή όχι με την κατεύθυνση που δόθηκε είναι άλλη συζήτηση. Η πραγματικότητα όμως υπάρχει. Όπως υπάρχει και έντονη η αίσθηση στο κόσμο του βολέματος των ανθρώπων που ασκούν εξουσία, της αναλγησίας, της λαμογιάς και όλων όσων έφερε η κρίση που βιώνουμε. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το σύνολο των δημοτικών συμβούλων υπάγεται σε αυτή την κατηγορία. Κανείς όμως δεν μπορεί να απορρίψει και το γεγονός ότι οι περισσότεροι που σήμερα απαρτίζουν το δημοτικό συμβούλιο σίγουρα δεν είναι μεροκαματιάρηδες που ζουν με 700 ευρώ μισθό. Και κανείς δεν μπορεί επίσης να παραβλέψει το γεγονός ότι υπάρχουν προκλητικές περιπτώσεις εντός του σώματος που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει τη δημοσιότητα. Η αποδοχή λοιπόν μιας τέτοιας πρότασης θα ήταν η ευκαιρία, όπως τόνισε και ο Θανάσης Ξυνίδης, να σταματήσουν οι πολίτες να ομαδοποιούν όλους τους αιρετούς, βάζοντάς τους στο ίδιο τσουβάλι με εκείνους που ευνοήθηκαν από την πολύχρονη θητεία τους στην τοπική αυτοδιοίκηση. Κάτι τέτοιο όμως μάλλον δεν απασχολεί την πλειοψηφία του σώματος η οποία φοβάται να θυσιάσει έστω και ένα ευρώ από τα έξτρα έσοδα προκειμένου να ωφεληθεί, έστω και ένας πολίτης. Και αυτό δείχνει αν μη τι άλλο νοοτροπίες, πέρα από τον προβληματισμό που δημιουργεί. Τα ερωτήματα εύλογα λοιπόν, τα οποία τέθηκαν και πάλι από τον κύριο Ξυνίδη μέσα στο σώμα. Βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση για να συμπληρώσουμε το εισόδημά μας ή για να προσφέρουμε στα κοινά; Κανείς δυστυχώς δεν έδωσε την απάντηση.
Σίγουρα δε σώζεται ο δήμος με την περικοπή των αντιμισθιών. Σώζεται όμως το κύρος του δημοτικού συμβουλίου, του υπέρτατου αυτού θεσμού που υποτίθεται ότι υπάρχει για να αντιπροσωπεύει τον πολίτη. Αυτόν τον πολίτη που τρώει από τα σκουπίδια, αυτόν τον πολίτη που κοιμάται στους δρόμους, εκείνον τον πολίτη που δεν έχει να στείλει τα παιδιά του στο φροντιστήριο, εκείνον τον πολίτη που δεν έχει τη δυνατότητα να σπουδάσει το παιδί του, αυτόν τον πολίτη που χάνει τη δουλειά του και τα 700 ευρώ που έπαιρνε ως αμοιβή, έστω κι αν ήταν ψίχουλα. Ήταν όμως τα ψίχουλα με τα οποία τάιζε την οικογένειά του. Αυτός ο πολίτης όμως, σύμφωνα με την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, θα πρέπει να παλέψει μόνος του. Επαναλαμβάνω. Δε σώζει την κατάσταση η εξοικονόμηση 100.000 ευρώ. Όμως έναν συμπολίτη θα μπορούσε άραγε να τον σώσει; Και αν ναι γιατί τότε τον καταδίκασε; Δε ζήτησε κανείς από τους δημοτικούς συμβούλους να βγάλουν από την τσέπη τους. Ένα μέρος των έξτρα εισοδημάτων τους ζήτησε, τα οποία στο κάτω κάτω βγαίνουν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Βγαίνουν δηλαδή από εμάς. Και θα ήμουν από τις πρώτες που θα χειροκροτούσαν ακόμη και αύξηση των αντιμισθιών αν τα πράγματα ήταν καλύτερα. Σήμερα όμως, σε αυτή τη συγκυρία, είναι οι δημόσιοι άνδρες που θα πρέπει να δώσουν το παράδειγμα. Αν και άποψή μου είναι πως η προσφορά στα κοινά πρέπει, εκτός εξαιρέσεων, να είναι αφιλοκερδής. Αυτό όμως προϋποθέτει και άλλες κοινωνίες.
Για άλλη μια φορά λοιπόν αποδείχθηκε ότι δυστυχώς σε αυτό τον τόπο περισσεύει η φιλαυτία, περισσεύει η αδιαφορία, προτάσσεται το εγώ έναντι του εμείς. Μια λογική που δυστυχώς οδήγησε όλη τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Και ας μη μου πουν ότι αυτή η λογική τους αφορά μόνο στις αντιμισθίες. Δυστυχώς την είδαμε να επαναλαμβάνεται και στις προσπάθειες του γηροκομείου όταν στις δύο συναυλίες που έγιναν, κανείς στην πρώτη και ελάχιστοι στη δεύτερη περίπτωση, δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη να αγοράσουν ένα εισιτήριο. Αυτές οι νοοτροπίες είναι που μας πληγώνουν όλους εμάς που δοκιμαζόμαστε σκληρά. Όλους εμάς που μπορούμε ακόμη και δακρύζουμε βλέποντας γύρω μας τη φτώχεια και την εξαθλίωση να εξαπλώνονται. Ήταν αν μη τι άλλο ένα καλό crash test που δυστυχώς η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου απέτυχε να περάσει. Με τη στήριξη της λαϊκής συσπείρωσης και του μειονοτικού συνδυασμού. Ίσως ορισμένοι μας κατηγορήσουνε ότι κι εμείς λαϊκίζουμε. Ας το κάνουν. Ας είμαστε τέτοιοι λαϊκιστές. Εκείνοι οι λαϊκιστές που παρόλα αυτά δεν παύουν να ελπίζουν ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και σε αυτούς προσβλέπουμε.
