Με θλίψη παρακολουθώ τα όσα διαδραματίζονται γύρω μου σε μια κοινωνία που ξεπουλιούνται άνθρωποι κα ιδανικά για χάρη της εξουσίας, της δύναμης, της φιλοδοξίας. Στη σκηνή του παραλόγου μικρές φιγούρες που προσπαθούν να μεγαλώσουν τη σκιά τους από τη φλόγα του κεριού που καίει πίσω από τον μπερντέ κάνοντας ασήμαντα ανθρωπάκια πρωταγωνιστές σε μια παράσταση με το τέλος γνωστό εκ των προτέρων. Σκιές οι ίδιοι, οι ιδέες τους, τα ιδανικά τους τα οποία έβγαλαν στο παζάρι ζητώντας την καλύτερη τιμή και διαθέτοντας τον εαυτό τους στον πλειοδότη που ήξερε καλά πώς να κινήσει τα νήματα. Και οι ίδιοι ικανοποιημένη από την τιμή που πέτυχαν ζουν σήμερα σε έναν επίπλαστο κόσμο, προσαρμοσμένο στα μέτρα τους, εξαργυρώνοντας τα αργύρια που έλαβαν.
Γιατί τα λέω όλα αυτά. Γιατί με πικραίνει η στάση ορισμένων ανθρώπων που βρίσκονται στα έδρανα της εξουσίας θεωρώντας ότι η ιστορία τους παραγράφεται και ότι οι πολίτες είναι επιλήσμονες. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λίγα χρόνια πριν στηλίτευαν με τον πιο καυστικό λόγο, που έφθανε και στα όρια της προσωπικής επίθεσης, εκείνη την παράταξη που σήμερα υπηρετούν. Και όλα αυτά δεν θα είχαν ίσως τόσο μεγάλη σημασία, εάν σε αυτό το δρόμο δεν είχαν συμπαρασύρει και άλλους πολίτες, οι οποίοι ήθελαν μια αλλαγή στο κατεστημένο του τόπου τους, οι οποίοι πίστεψαν, πάλεψαν, θυσίασαν ακόμη και τη βολή τους προκειμένου επιτέλους κάτι να αλλάξει. Μπήκαν στο χορό και χόρεψαν. Δυστυχώς όμως οι πρωτοχορευτές μετά από λίγο εγκατέλειψαν τον κύκλο αφήνοντας τους υπόλοιπους να προσπαθούν να σύρουν τα βήματά τους με κουτσουρεμένα πόδια, κουτσουρεμένες καρδιές και κουτσουρεμένες προσδοκίες. Όσο για τους πρωτοχορευτές πιάστηκαν στον επόμενο κύκλο, στο μεγαλύτερο, σε εκείνον που έπεφταν όλα τα φώτα και κατόρθωσαν και πάλι να μπουν μπροστά και να απολαμβάνουν επιτέλους τα προνόμια που αυτό τους έδινε. Γιατί όλος ο αγώνας τελικά δεν ήταν για την αλλαγή του κατεστημένου. Ήταν για το δικό τους προσωπικό βόλεμα το οποίο περιφέρουν ανερυθρίαστα ως τρόπαιο, ως επιβεβαίωση του καιροσκοπισμού τους.
Οι άλλοι; Οι άλλοι αφού σύρθηκαν για λίγο κατάφεραν να βρουν το δικό τους αυτόνομο βηματισμό. Μερικοί βρήκαν άλλους πρωτοχορευτές για να πιαστούν οι οποίοι δεν εξαργυρώνουν ιδέες και αξίες και επιμένουν να προσπαθούν να αλλάξουν όσα τους πληγώνουν. Άλλοι γύρισαν σπίτια τους και ορισμένοι αναζήτησαν διαφορετικά μετερίζια για να συνεχίσουν να αντιστέκονται στην καθεστηκυία τάξη με όποιο τρόπο μπορούν και όσο ακόμη έχουν δυνάμεις.
Τι γίνεται όμως όταν σβήνουν τα φώτα; Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου; Όταν κλείνεις τα μάτια για να κοιμηθείς; Τότε που βγαίνουν τα προσωπικά σου φαντάσματα από την ντουλάπα και στοιχειώνουν τα όνειρά σου; Πώς μπορείς να τα εξορκίσεις αφού ξεπούλησες το «αγιασμένο νερό», εκείνο που αποτελούσε την ασπίδα σου στις μαύρες φιγούρες που χορεύουν τώρα γύρω σου αρνούμενες να σου χαρίσουν λίγες στιγμές γαλήνης; Πώς τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά; Εκτός κι αν αποκοιμίζεις τη συνείδησή σου με το ισχυρό ναρκωτικό της εξουσίας το οποίο δημιουργεί παραισθήσεις αλλοιώνοντας την πραγματικότητα. Ή εάν δεν διαθέτεις συνείδηση. Και μάλλον αυτό είναι που θα πρέπει να υπερισχύει διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να έχεις το θράσος να κοιτάς κατάματα όλους αυτούς που πρόδωσες, που πούλησες και το χειρότερο όλους αυτούς που εξαπάτησες.
Και όταν σβήσουν τα φώτα για εκείνους που εγκατέλειψες στην πορεία σου, εκείνους πάνω στους οποίους πάτησες για να αναρριχηθείς, τότε τι γίνεται; Εκείνοι μπορεί να στοιχειώνονται από τη δική σου φιγούρα που τους γελά κατάμουτρα, που τους πετά καταπρόσωπο την αφέλειά τους να σε πιστέψουν και να σε εμπιστευτούν ωστόσο η δική τους ντουλάπα δεν κρύβει σκοτεινά φαντάσματα. Η δική τους ντουλάπα μπορεί να μένει ορθάνοιχτη γιατί δεν κρύβει μέσα της τις φιγούρες που ταράζουν τα δικά σου όνειρα. Τα δικά τους όνειρα εξακολουθούν και είναι φωτεινά, στα δικά τους όνειρα μπορούν ακόμη να περιδιαβαίνουν σε έναν κόσμο από τον οποίο εκλείπουν οι οπορτουνιστές, οι φαύλοι, οι κενοί περιεχομένου άνθρωποι. Και αυτός ο κόσμος είναι που τους κάνει να συνεχίζουν να αντιστέκονται στα μικρά, σαν και εσένα ανθρωπάκια, που δεν γνωρίζουν όρια προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες. Που δεν ξέρουν τι θα πει ηθικός φραγμός και αξιοπρέπεια. Που σήμερα γελούν βλέποντας την προσπάθειά σου να υποβάλλεις τα διαπιστευτήριά σου σε εκείνους που μέχρι χθες λοιδορούσες. Που νιώθουν οίκτο για εσένα που θεωρείς εαυτόν νικητή. Έναν νικητή με λυγισμένη μέση.
Μπορείς να μου αντιτείνεις το εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Όμως υπάρχει και μια άλλη κοινωνία. Εκείνη που εσύ δεν θα καταφέρεις ποτέ να δεις. Εκείνη η κοινωνία που έχει αξίες, εκείνη η κοινωνία από την οποία εκλείπει το γκρίζο που φρόντισες εσύ και οι όμοιοί σου να ρίξεις προκειμένου να προσαρμοστεί στη δική σου οπτική ματιά. Εκείνη η κοινωνία που πλημμυρίζει από το άπλετο φως του ήλιου, που τα μέλη της περπατούν χωρίς φόβο κάτω από αυτό απολαμβάνοντας όλη τη ζεστασιά που τους προσφέρει. Εσύ πώς να βαδίσεις κάτω από το καθαρτήριο φως; Σου απομένουν μόνο οι σκιές όπου τρέμεις μόνος. Αυτές τις σκιές που ο ίδιος δημιούργησες και σήμερα σου προσφέρουν καταφύγιο. Γιατί μόνο εκεί μπορείς να κρυφτείς. Μόνο αυτές αποτελούν το φυσικό σου περιβάλλον, αυτό που σου ταιριάζει. Όσο για τους υπόλοιπους χορεύουν ανέμελα κάτω από τον καθάριο ουρανό τώρα που βρήκαν το δικό τους βηματισμό, τώρα που δεν μπερδεύουν τα πόδια τους ακολουθώντας το δικό σου, φάλτσο ρυθμό. Τώρα μπορούν και χαμογελούν γιατί αυτοί δεν ξεπουλήθηκαν. Και αυτό είναι τελικά που αξίζει σε αυτή τη ζωή.
