Χριστός Ανέστη. Το μήνυμα σκόρπισε σε κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου προσπαθώντας να καλλιεργήσει και πάλι την ελπίδα στις ψυχές μας, μια ελπίδα που καθημερινά καταρρακώνεται από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Χριστός Ανέστη; Ο Κύριος βγαίνει νικητής από τον τάφο, Θανάτω θάνατον πατήσας. Ωστόσο η δική μας Ανάσταση αργεί πολύ ακόμη για να έρθει. Ο Γολγοθάς μας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμη όσο το φαύλο σκηνικό που έχει στηθεί τείνει να αποτελεί το φυσικό μας περίγυρο.
Πόσο όμως ευθυνόμαστε εμείς γι αυτή την κατάσταση; Είμαστε πράγματι άμοιροι; Ποιος είναι άραγε εκείνος που δίνει άλλοθι σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να μας εμπαίζουν στο όνομα του κοινού καλού; Κοινό ή προσωπικό άραγε;
Γραμματείς και Φαρισαίοι που φωνασκούν «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» σε κάθε φωνή που προσπαθεί να υψωθεί, να διαφοροποιηθεί, να αντιτείνει τη δική της αλήθεια έναντι της δικής τους. Ωσάν άλλοι Ιούδες συμμετέχουν στο Δείπνο για να δώσουν κατόπιν το φιλί της προδοσίας, εκείνο που είχαν φυλαγμένο καλά όσο γελούσαν και συγχρωτίζονταν με αυτούς που σήμερα επιχειρούν να σταυρώσουν. Μια σταύρωση που παίρνει πολλές μορφές και επιχειρεί να εξοντώσει ηθικά, επαγγελματικά, κοινωνικά αυτούς που επιμένουν ακόμη να αντιστέκονται, να μην κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Σε αυτούς που έχουν συναίσθηση ότι το παιχνίδι της εξουσίας είναι μια παρτίδα δούναι και λαβείν και απαιτεί ανταλλάγματα που στοιχίζουν την ίδια την ψυχή. Ανταλλάγματα που αρνούνται να λάβουν θέλοντας να διαφυλάξουν όση ακεραιότητα έμεινε ακόμη μέσα τους.
Η εξουσία είναι γλυκιά. Έρχεται όμως και παρέρχεται. Και αυτό που μένει είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και οι δικές του αξίες που παραμένουν στο χρόνο. Εδώ είναι και το στοίχημα. Τις ξεπουλάς προκειμένου να κρατηθείς γαντζωμένος στην όποια καρέκλα σε τοποθέτησαν ή φυλάττεις ως κόρη οφθαλμού τη λίγη αξιοπρέπεια που σου έμεινε; Στην προκειμένη περίπτωση, στοιχεία της οποίας θα έρθουν σύντομα στο φως, φαίνεται πως δεν έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας. Ίχνος αυτοσεβασμού. Το πιο τραγικό όλων όμως είναι τα υπόγεια παιχνίδια. Αυτά που παίζονται πίσω από την πλάτη μας και θεωρούν ότι δε θα γίνουν γνωστά. Δυστυχώς όμως ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Ίντριγκες, εκβιασμοί, άνομες συμμαχίες που στόχο έχουν ακριβώς αυτό. Να κάνουν τη διαφορετική φωνή, εκείνη που τους ξεβολεύει, να σιωπήσει.
Εδώ είναι που μπαίνει η ευθύνη καθενός. Προσωπική και συλλογική. Θα αντέξεις ως το τέλος στις πιέσεις; Θα αντέξεις στους εκβιασμούς; Πόση δύναμη άραγε κρύβεις μέσα σου; Φθάνει για να σηκώσεις το σταυρό σε όλο το δρόμο του Μαρτυρίου; Και άραγε θα βρεθεί κάποιος Σίμωνας να σε ελαφρώσει από το βάρος;
Ναι απαντώ χωρίς περιστροφή. Γιατί όσο περισσεύουν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, όσο περισσεύουν οι Πόντιοι Πιλάτοι, άλλο τόσο περισσεύουν και οι Σίμωνες. Όλοι εκείνοι που ακολουθούν τα βήματά σου, τα χνάρια που αφήνεις στην πορεία σου και γίνονται συμμέτοχοι στον πόνο, στην αγωνία, στο όραμά σου για ένα άλλο αύριο. Για ένα αύριο όπου η Ανάσταση θα έχει νόημα, δε θα είναι μια απλή ευχή.
Ο Γολγοθάς μας είναι δεδομένος. Τον έχουν προετοιμάσει εδώ και καιρό. Τον λιθόστρωσαν με τις πιο μυτερές πέτρες έτσι που τα πόδια μας να ματώνουν σε κάθε βήμα θέλοντας να μας κάνουν να μη βαδίζουμε, να μην προχωράμε μπροστά. Θέλοντας να μας καθηλώσουν, να μας μετατρέψουν σε μικρά ανθρωπάκια που τρέμουμε μπροστά στο φραγγέλιο, που σκύβουμε το κεφάλι στη θέα του αγκάθινου στεφάνου, που πίνουμε αδιαμαρτύρητα «όξο και χολή». Που υπομένουμε αγόγγυστα το σταυρό που μας φόρτωσαν.
Υπάρχει όμως η Ανάσταση. Υπάρχει πάντα η ελπίδα στις καρδιές μας. Γιατί υπάρχει η ηθική δικαίωση. Κάτι που τους ίδιους δεν απασχολεί. Για όλους εμάς όμως αυτή είναι που προέχει. Γιατί ξέρουμε πως στο τέλος θα βγούμε νικητές, έστω και αν είμαστε βαριά λαβωμένοι. Δε θα έχουμε παραδώσει αμαχητί τα όπλα. Καταρρακωμένοι ναι, πικραμένοι ναι, απογοητευμένοι ναι, ωστόσο βαθιά δικαιωμένοι. Και γι αυτό αξίζει να παλέψουμε. Όλοι μας. Όλοι όσοι αγανακτούμε με τον τρόπο που μας έχουν στήσει στη σκακιέρα και μας κινούν κατά βούληση. Είμαστε πολλοί. Και αν η φωνή μας καμιά φορά μπερδεύεται, αν τα λόγια μας βγαίνουν μασημένα είναι γιατί ακόμη δε συνειδητοποιήσαμε ότι είναι η δική μας λαλιά που φτιάχνει τους φθόγγους για να μιλήσουν αυτοί. Αν σταματήσουμε να τους την δανείζουμε, αν σταματήσουμε να κλείνουμε το δικό μας στόμα για να μιλούν εκείνοι εξ ονόματός μας, τότε πόσο διαφορετικά θα γίνουν τα πράγματα; Τότε πόσο φως θα ξεχυθεί από τον υγρό «τάφο» στον οποίο μας έχουν κλείσει σέρνοντας με τα ίδια τους τα χέρια την βαριά ταφόπλακα μήπως και δραπετεύσουμε.
Μακάρι αυτά που γράφω να ήταν έπεα πτερόεντα. Δυστυχώς όμως ενέχουν αληθείας και ως προς τις πρακτικές που ακολουθούνται για να σταματήσει να ακούγεται η φωνή μας αλλά και ως προς τη βούλησή μας να μη σιωπήσουμε.
Χριστός Ανέστη λοιπόν; Ναι. Σε πείσμα όλων εμείς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στο μήνυμα της Ανάστασης, μιας Ανάστασης που σκορπίζει το σκοτάδι, που επιτρέπει να ονειρευόμαστε, που οδηγεί σε μια νέα εποχή. Γιατί αυτός ο τόπος δεν είναι κρανίου. Πάλλεται από ζωή. Τότε λοιπόν «ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι».
