Σαν την ημέρα της λύτρωσης περιμένουν όλοι και κυρίως οι εργαζόμενοι της εταιρίας, τη μέρα κατά την οποία θα πραγματοποιηθεί η γενική συνέλευση των μετόχων της ΣΕΚΑΠ με μοναδικό θέμα συζήτησης την αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου ώστε να μπει στα ταμεία της ζεστό χρήμα και να μπορέσει να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της. Μήπως όμως άδικα περιμένουν να γίνει αυτό; Μήπως η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΣΕΚΑΠ είναι απλά ένα σενάριο που ποτέ δε θα γίνει πραγματικότητα;
Κατηγορηματικά λέω πως ναι, ήδη η ΣΕΚΕ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι στις προθέσεις της να συμμετάσχει σε αυτή την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, ενώ σε ό,τι αφορά στην Αγροτική τράπεζα, εκείνη όχι μόνο δεν πρόκειται να βάλει χρήματα στη ΣΕΚΑΠ αλλά είναι παραπάνω κι από βέβαιο ότι θα αποχωρήσει οριστικά αφού αυτό της επιβάλει να κάνει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Η μόνη λύση που μένει δηλαδή είναι να βρεθεί ένας ιδιώτης ο οποίος θα εξαγοράσει πιθανότατα τις μετοχές της ΑΤΕ ΒΑΝΚ και θα ρίξει ζεστό χρήμα στη βιομηχανία, αλλά στην παρούσα φάση αυτό μόνο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η κοινή λογική λέει πως κανένας ιδιώτης δε θα δεχτεί να βάλει τα ωραία του χρήματα στη ΣΕΚΑΠ αγοράζοντας μόνο ένα μικρό τμήμα των μετοχών της και χωρίς να έχει την πλειοψηφία του πακέτου ώστε να μπορεί εκείνος να ορίζει τις όποιες μελλοντικές αποφάσεις και κινήσεις της εταιρίας. Για να βάλει δηλαδή κάποιος χρήματα στη ΣΕΚΑΠ θα πρέπει να είναι βέβαιος πως όχι απλά θα τα πάρει κάποια στιγμή πίσω αλλά θα τα πολλαπλασιάσει κιόλας, αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει ο ίδιος να τα διαχειρίζεται και όχι οι υπόλοιποι μέτοχοι.
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να πείσουν τους ιδιώτες ότι αξίζει να βάλουν λεφτά στη ΣΕΚΑΠ κι ότι θα έχουν και κέρδος από την κίνησή τους αυτή, η μέχρι τώρα πορεία όχι μόνο της ΣΕΚΑΠ αλλά και όλων των συνεταιριστικών βιομηχανιών δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο λειτουργούν μέχρι σήμερα τα συνεταιριστικά μας εργοστάσια δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για μια κερδοφόρα επένδυση κι αυτό το καταλαβαίνει εύκολα κανείς και από τη σημερινή οικονομική κατάσταση της ΣΕΚΑΠ.
Όταν μια επιχείρηση δε λειτουργεί με ιδιωτικά κριτήρια, δεν έχει και πολλές προοπτικές εξέλιξης. Πόσο μάλλον στην περίπτωση των συνεταιριστικών όπου η εκάστοτε κυβέρνηση διόριζε τον πρόεδρο που εκείνη ήθελε χωρίς να λογαριάζει αν το πρόσωπο που επέλεγε για πρόεδρο του οποιουδήποτε συνεταιριστικού εργοστασίου γνώριζε έστω και τα πιο βασικά πράγματα που οφείλει να γνωρίζει κάποιος για να διοικήσει μια βιομηχανία.
Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια κανένα από τα συνεταιριστικά μας εργοστάσια δε λειτούργησε ως επιχείρηση, ήταν απλά το μέσο για να βάζει σε δουλειά ο κάθε βουλευτής και ο κάθε υπουργός τα άτομα που ήθελε προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πελατειακές του σχέσεις. Η ΣΕΒΑΘ ενώ χρειαζόταν για παράδειγμα εκατό τόνους ντομάτα τη μια χρονιά, απορροφούσε διακόσιους τόνους διότι δεν έπρεπε να αφήσει παραπονεμένο κανέναν παραγωγό αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παράγει τέτοιες ποσότητες προϊόντων που ήταν αδύνατο να τις προωθήσει στην αγορά κι αυτό ήταν μια τεράστια ζημιά για τη βιομηχανία. Υπάρχει άραγε έστω και ένας ιδιώτης που να έκανε αυτό που τόσες φορές είχε κάνει η ΣΕΒΑΘ;
Σε ό,τι αφορά στους εργαζόμενους της ΣΕΚΑΠ, θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να βρεθούν εκείνοι που θα πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί άραγε να αντιδράνε τόσο στο ενδεχόμενο πώλησης της ΣΕΚΑΠ και μάλιστα τη στιγμή που μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε εγγύηση για τη συνέχιση της λειτουργίας της; Μήπως γιατί έχουν βολευτεί εκεί μέσα και δε θέλουν να αλλάξει τίποτα από την καλοπέρασή τους; Μήπως γιατί αυτός που θα αγοράσει τη ΣΕΚΑΠ θα ζητήσει περισσότερη δουλειά; Μήπως γιατί ένας ιδιώτης προκειμένου να διατηρήσει βιώσιμη την εταιρία, μπορεί να προβεί ακόμα και σε περικοπές μισθών; Όλα αυτά φοβούνται οι εναπομείναντες εργαζόμενοι στη ΣΕΚΑΠ και δε θέλουν ούτε να ακούσουν κάτι για πιθανή πώληση της εταιρίας, ρισκάροντας ακόμα και το ίδιο το μέλλον της.
Το μόνο πράγμα όμως που αυτή τη στιγμή μπορεί να σώσει τη ΣΕΚΑΠ είναι η πώλησή της. Ας ανατρέξουμε λίγο στο παρελθόν και θα καταλάβουμε πως αυτή είναι η μόνη λύση. Η ΣΕΒΑΘ και η ΣΕΠΕΚ δεν πουλήθηκαν και τώρα απλά δεν υπάρχουν, ενώ η ΡΟΔΟΠΗ, την τύχη της οποίας ανέλαβε ένας ιδιώτης, εξακολουθεί να υπάρχει, να δίνει κάποιες θέσεις εργασίας στο νομό μας, να ενισχύει δεκάδες κτηνοτρόφους αγοράζοντας το γάλα που παράγουν. Ας μας πουν λοιπόν οι εργαζόμενοι της ΣΕΚΑΠ σε ποια από τις δύο αυτές θέσεις θα ήθελαν να δουν την εταιρία. Στη θέση των ΣΕΒΑΘ και ΣΕΠΕΚ ή στη θέση της ΡΟΔΟΠΗΣ; Εκτός κι αν θεωρούν πως σε ένα ενδεχόμενο κλείσιμο της ΣΕΚΑΠ θα γίνουν κι εκείνοι δημόσιοι υπάλληλοι όπως έγιναν οι συνάδελφοί τους από τα δύο συνεταιριστικά εργοστάσια που έκλεισαν.
Εδώ τα πράγματα όμως δεν είναι αστεία, παίζεται το μέλλον μιας ολόκληρης βιομηχανίας η οποία σαφώς και έχει μέλλον, σαφώς και μπορεί να δώσει πολλά στην περιοχή μας αλλά μόνο αν την αναλάβει ένας ιδιώτης. Φυσικά θεωρώ πως είναι ανάξια λόγου όλα αυτά που ακούγονται και λέγονται από κάποια αρρωστημένα μυαλά τα οποία βλέπουν εθνικούς κινδύνους στο ενδεχόμενο να αγοράσει τη ΣΕΚΑΠ ένας Τούρκος επιχειρηματίας. Αν είναι δυνατόν τη στιγμή που βρισκόμαστε προ των πυλών ενός ακόμα λουκέτου, να καθόμαστε και να λέμε τέτοια πράγματα. Το λουκέτο, η ανεργία και η ερήμωση μιας περιοχής δεν έχουν ούτε χρώμα ούτε εθνικότητα.
Ας βρεθεί εκείνος που θα αγοράσει τη ΣΕΚΑΠ κι ας είναι Τούρκος, Βούλγαρος, Ινδός, Ρώσος ή ό,τι άλλο θέλει. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε την πολυτέλεια να κολλάμε σε τέτοιες λεπτομέρειες, προέχει η σωτηρία της βιομηχανίας. Φυσικά είναι περιττό ακόμα και να το αναφέρω πως ο όρος να διατηρηθούν όλες οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας στη ΣΕΚΑΠ είναι αδιαπραγμάτευτος σε περίπτωση που τελικά πουληθεί, μόνο υπό αυτό τον όρο θα μπορούν να γίνουν ενδεχόμενες συζητήσεις για την πώληση της εταιρίας.
Επαναλαμβάνω όμως ότι πιθανότητα να βρεθεί κάποιος ιδιώτης ο οποίος θα δεχτεί να αγοράσει μέρος μόνο των μετοχών της ΣΕΚΑΠ και να μην είναι ο απόλυτος διαχειριστής, δεν υπάρχει καμία. Η ΣΕΚΑΠ πρέπει να αρχίσει να λειτουργεί όπως όλες οι υπόλοιπες καπνοβιομηχανίες και για να γίνει αυτό θα πρέπει να περάσει εξ ολοκλήρου στα χέρια ενός ιδιώτη. Καλός είναι ο συνεταιρισμός σαν ιδέα αλλά από τη στιγμή που δεν προσφέρει πλέον τίποτα στην κοινωνία μας, δεν έχουμε κανένα λόγο να τον κρατήσουμε. Με ρομαντισμούς, όνειρα και ευχολόγια δε σώνεται η ΣΕΚΑΠ, ή την πουλάνε και τη σώζουνε ή την κρατάνε όπως είναι και σε λίγο καιρό θα είμαστε αναγκασμένοι εμείς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και όλοι οι υπόλοιποι Ξανθιώτες να μιλάμε για το κουφάρι ενός ακόμα συνεταιριστικού εργοστασίου. Το τι από τα δυο θα γίνει μπορούν να το επιλέξουν άλλοι και όχι εμείς, εμείς απλά της άποψή μας μπορούμε να πούμε και τη λέμε.
