Στο χείλος του γκρεμού βρίσκετε κυριολεκτικά η χώρα μας και η μόνη σταθερή σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι η νοοτροπία μας η οποία δεν λέει να αλλάξει. Μια νοοτροπία που εκτείνεται σε κάθε έκφανση της ζωής μας, κοινωνική, οικονομική, πολιτική. Ζούμε σε έναν μικρόκοσμο και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ρίχνοντας μια ματιά σε όσα συμβαίνουν και στην μικροκοινωνία μας, εδώ που καθημερινά ζούμε.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το μικρότερο παράδειγμα, από το Δήμο Ξάνθης και την αντιδικία μεταξύ δημάρχου και αντιδημάρχου πρασίνου, Απόστολου Αγκόρτσα για το ποιος ανέθεσε το έργο της δενδροφύτευσης στη μνήμη του Λάμπρου Παπαντωνίου σε ιδιώτη. Το ζήτημα δεν είναι η ίδια η ανάθεση. Το ζήτημα είναι η όλη λειτουργία που χαρακτηρίζεται από αδιαφάνεια, έστω και για ένα ποσό μικρού μεγέθους, η προχειρότητα, η διγλωσσία, η μετάθεση ευθυνών. Μια νοοτροπία που υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει δημιουργώντας πραγματικά ερωτηματικά για το αν έχουμε έως σήμερα συναισθανθεί ότι είναι όλα αυτά που μας οδήγησαν ως χώρα στο σημείο που βρισκόμαστε. Η εξέλιξη της υπόθεσης αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την μέχρι σήμερα πρακτική μας, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα, την έλλειψη υπευθυνότητας εν ολίγοις που έγινε αιτία να βρισκόμαστε σήμερα μπροστά στον Καιάδα.
Δεύτερο και σημαντικότερο παράδειγμα, που επίσης βιώνουμε ως τόπος, είναι αυτό της ΣΕΚΑΠ. Σήμερα οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο εάν τυχόν δεν βρεθεί σύντομα μια λύση για την εταιρεία. Μια εταιρεία που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τα οφειλόμενα από το κράτος ξεχνώντας όμως να θέσει παράλληλα τις ευθύνες της για τις όποιες καθυστερήσεις και τις όποιες πρακτικές την οδήγησαν στην κρίση ρευστότητας. Γίνεται λόγος για τα ληστρικά επιτόκια της ΑΤΕ. Δεν μπορεί κανείς βέβαια να αμφισβητήσει ότι η τράπεζα επιβαρύνει καθημερινά αυτή την κρίση. Όμως οι άλλες επιχειρήσεις που λειτουργούν στο νομό δεν έχουν αντίστοιχα προβλήματα; Δεν έχουν δανειακές ανάγκες που πρέπει να εξυπηρετήσουν; Ωστόσο αυτές οι επιχειρήσεις είχαν αποθεματικό, το οποίο κανείς δεν αντιλέγει ότι βαίνει μειούμενο. Ωστόσο έχουν ένα χρονικό περιθώριο έως ότου βρεθούν μπροστά στα αδιέξοδα της ΣΕΚΑΠ, αν βρεθούν. Η μεγαλύτερη όμως βιομηχανία της Ξάνθης δεν είχε αυτό το αποθεματικό. Ποιος ευθύνεται γι αυτό; Ποιος ευθύνεται για μια διαχείριση η οποία τελικά χρόνο με τον χρόνο ακροβατούσε βασιζόμενη μόνο στα δάνεια της ΑΤΕ; Δεύτερον μιλούν για τα όσα έχουν λαμβάνειν από το επενδυτικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που προέβλεπε τετρακόσιες θέσεις εργασίας και δεν υλοποίησε ούτε καν διακόσιες. Ποιος ευθύνεται για το ότι η εταιρεία παρέβη τον σημαντικότερο όρο ένταξης θεωρώντας ίσως ότι εκείνοι που βρίσκονταν στα πράγματα μπορούσαν να ξεπεράσουν αυτό το σκόπελο; Ποιος ευθύνεται για τα διοικητικά πρόστιμα που αφορούν στα λαθραία τσιγάρα; Αλήθειες που βγαίνουν τώρα στο φως της δημοσιότητας αφού η συζήτηση που γίνεται εδώ και καιρό κρατούσε επιμελώς κρυμμένες αυτές τις διαστάσεις.
Υπάρχει ή όχι ανάγκη αναδιάρθρωσης της εταιρείας; Αν ναι γιατί το σχέδιο δεν πέρασε; Υπάρχει ή όχι ανάγκη εισροής κεφαλαίων στη ΣΕΚΑΠ; Αν ναι γιατί δεν εξετάζουμε τουλάχιστον άλλες λύσεις, και ας τις απορρίψουμε στο τέλος. Η νοοτροπία όμως του γενικού αφορισμού, η νοοτροπία της διατήρησης μιας κατάστασης που έφθασε όπου έφθασε το στολίδι του συνεταιριστικού κινήματος είναι ξεπερασμένη. Και αυτό θα πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι. Μακάρι η ΣΕΚΑΠ να μπορούσε να παραμείνει συνεταιριστική. Η γράφουσα και από θέση ιδεολογίας υποστηρίζει μια τέτοια στάση. Όμως δυστυχώς σήμερα, μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, η ιδεολογίες μοιάζουν περιττή πολυτέλεια. Σήμερα το ζητούμενο είναι η συνέχιση λειτουργίας και ανάπτυξης αυτής της εταιρείας. Η διατήρηση των θέσεων εργασίας και η δημιουργία νέων καθώς ο τόπος δεν προσελκύει νέες επενδύσεις που θα μπορούσαν ίσως να αντισταθμίσουν μια απώλεια. Όχι όμως. Γαντζωμένοι σε ένα γνώριμο καθεστώς απορρίπτουμε ακόμη και τη συζήτηση για εναλλακτικές λύσεις, για βιώσιμες λύσεις. Όταν από αυτή τη στήλη όμως φωνάζαμε ότι το κουβάρι αρχίζει να ξεδιπλώνεται από το λουκέτο σε ΣΕΒΑΘ και ΣΕΠΕΚ, τότε γινόμασταν γραφικοί. Σήμερα αναζητούμε ευθύνες εκεί που δεν υπάρχουν και δικαιώνουμε όσους έβαλαν την ταφόπετρα στις δύο συνεταιριστικές και έκαναν παιχνίδι με τις μετοχές της Ροδόπης. Όλους εκείνους που χρησιμοποίησαν τη ΣΕΚΑΠ διορίζοντας ανίκανες, πλην όμως ελεγχόμενες διοικήσεις, για να την μετατρέψουν σε κομματικό μαγαζί. Για να εξασφαλίσουν την κομματική τους καριέρα. Για όλα αυτά θα συζητήσουμε κάποτε; Για αυτές τις νοοτροπίες που επιτέλους θα πρέπει να αλλάξουν θα βρούμε το θάρρος να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να αποφασίσουμε να τις πετάξουμε από πάνω μας έστω και αυτή τη στιγμή;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Ακόμη και σήμερα δυστυχώς, όποιος τολμά να μιλήσει για όλα αυτά, βρίσκει μπροστά του όχι μόνο επιθετικότητα αλλά και ευθείες απειλές. Απειλές κατά του κύρους και της αξιοπρέπειάς του. Κατά της εντιμότητάς του. Αυτή δυστυχώς είναι η νοοτροπία της οποία γίναμε αποδέκτες. Μια νοοτροπία που μας απείλησε ευθέως ότι θα διασπείρει στην κοινωνία ότι τα παίρνουμε εάν συνεχίσουμε να εκφράζουμε μια γνώμη που βρίσκετε σε αντιδιαστολή με τη δική τους. Η σκέψη τους περιορίζεται μόνο μέχρις αυτού του σημείου. Γιατί κανείς δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό το μοντέλο του βολέματος, το μοντέλο του να τα κρύβουμε όλα κάτω από το χαλί, το μοντέλο του να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε δυο γλώσσες, να μεταθέτουμε τις ευθύνες, να φοβόμαστε να αλλάξουμε νοοτροπίες προκειμένου να πάμε μπροστά, ότι αυτή η στείρα άρνηση να συζητήσουμε οποιαδήποτε άλλη λύση, και ας την απορρίψουμε αφού όμως καταλήξουμε με επιχειρήματα ότι δεν μας κάνει και όχι με τη λογική του δεν μας βολεύει, αυτό πλέον έχει τελειώσει. Οι τζάμπα μάγκες μας τέλειωσαν
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά και ξεκάθαρα, να αναζητήσουμε ευθύνες γιατί φθάσαμε ως εδώ και να τις αναλάβουμε. Όλοι μας. Και αφού καταγράψουμε καλές και κακές πρακτικές να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα αφήνοντας πίσω τα λάθη και αναπτύσσοντας τα σωστά, έστω κι αν έχουν ένα κόστος. Διαφορετικά ο δρόμος μας, ως κοινωνία και ως οικονομία, είναι προδιαγεγραμμένος. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε πλέον σοβαρά την κατάσταση την οποία βιώνουμε και να πάψουμε να τυρβάζουμε περί άλλων..
