Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας βρίσκεται κυριολεκτικά η Ελλάδα και όμως όπως παντού διαπιστώνει κανείς οι πρακτικές που μας οδήγησαν ως το σημείο αυτό, ζουν και βασιλεύουν. Ζουν φυσικά στα κλιμάκια της εξουσίας η οποία επιμένει να πορεύεται με παλαιοκομματικές νοοτροπίες οι οποίες ευθύνονται για τα δεινά που σήμερα βιώνουμε. Και δεν φθάνει που επιμένει να τις διαιωνίζει ψάχνει και άλλοθι προκειμένου να εξακολουθήσει να τις εφαρμόζει θεωρώντας ότι ο κόσμος ακόμη βρίσκεται στην νιρβάνα που τόσα χρόνια επέβαλλε τάζοντας καθρεφτάκια σε όλους εμάς που πράγματι λειτουργούσαμε σαν ιθαγενείς. Μόνο που καθρέφτες ράγισαν, οι χάντρες ξεθώριασαν και έμειναν πλέον τα ξεφτισμένα κουρέλια να κρέμονται πάνω στο σώμα μας, μάταια προσπαθώντας να καλύψουν την γύμνια μας,
Τελευταίο παράδειγμα η καταδίκη, εν ενεργεία και παροπλισμένων, δημοτικών συμβούλων για αυθαίρετο οίκημα με την αιτιολογία ότι στέγαζε επιχείρηση η οποία εάν έκλεινε θα άφηνε στον κόσμο επιχειρηματία και εργαζόμενους. Κανείς δεν διαφωνεί ότι δεν μπορείς ελαφρά τη καρδία να βάζεις λουκέτο σε μια επιχείρηση. Οφείλεις όμως εσύ ο ίδιος να προασπίσεις τη νομιμότητα και να προασπίσεις τελικά την ίδια την επιχείρηση. Αν υπήρχε δόλος; Σίγουρα όχι. Όμως δεν παύει να είναι ένα δημοτικό κτίριο στο οποίο έπρεπε να μπουν κανόνες και να τηρηθούν. Και να υπενθυμίσουμε εδώ ότι δεν είναι το μόνο. Και άλλη επιχείρηση έχει ανάλογες παραβάσεις, άγνωστο εάν κινήθηκαν οι ανάλογες διαδικασίες ή όχι. Όμως εδώ, πέρα από το ζήτημα της ηθικής έναντι του συγκεκριμένου επιχειρηματία, μπαίνει και το θέμα της ισότιμης αντιμετώπισης των πολιτών. Γιατί όλη η υπόθεση ξεκίνησε από τη άκαμπτη στάση που κράτησε ο δήμος έναντι έτερου επιχειρηματία, ο οποίος κυριολεκτικά καταστράφηκε για τις ίδιες παραβάσεις. Στη μια περίπτωση λοιπόν σκεφθήκαμε τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν και στην άλλη όχι; Δηλαδή οι εργαζόμενοι είναι δύο κατηγοριών; Οι επιχειρηματίες είναι δύο κατηγοριών; Σε αυτή την ερώτηση δεν πήραμε απάντηση.
Από την άλλη ας δούμε και τις πολεοδομικές παραβάσεις που έκανε ο επιχειρηματίας για τις οποίες καταδικάστηκαν νυν και πρώην δημοτικοί σύμβουλοι. Γιατί να μην κάνει ο συγκεκριμένος ,και ο κάθε επιχειρηματίας, ανάλογες παρεμβάσεις όταν πρώτοι τον δρόμο τον ανοίγουν οι ίδιοι οι δημοτικοί σύμβουλοί; Όταν η δημοτική αρχή κλείνει τα μάτια σε όσα εξόφθαλμα συμβαίνουν, όταν η πολεοδομίας στα δημοσιεύματα και στις ερωτήσεις δημοσιογράφων και πολιτών δείχνει τον δρόμο της μήνυσης στον ίδιο τον πολίτη, τη στιγμή που θα έπρεπε η ίδια να κινηθεί; Με ποιο δικαίωμα θα παρέμβει σε άλλους επαγγελματίες που ακολουθούν την οδό που οι ίδιοι οι αιρετοί χαράσσουν;
Να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να ανηφορίσουμε προς τα στενά της Παλιάς Πόλης όπου συμπολίτευση και αντιπολίτευση δείχνουν περισσή σπουδή για την πεζοδρόμηση της Ορφέως και της Φ. Αμοιρίδη θέλοντας να εξυπηρετήσουν επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία μάλιστα έχουν ονοματεπώνυμο και για τις δύο πλευρές. Υπάρχουν πρότερες αποφάσεις δημοτικού συμβουλίου; Υπάρχουν προεδρικά διατάγματα; Παραβιάζονται με την σπουδή που επιδεικνύεται; Υπάρχουν παρανομίες στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων; Υπάρχει άδεια γι αυτά; Όχι. Ο καθείς στρώνει ότι θέλει, όπως θέλει, καταλαμβάνοντας το οδόστρωμα, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν εσοχές στις οποίες μπορεί να αναπτυχθεί , αδιαφορώντας για την νομιμότητα. Γιατί ξέρει πως έχει από πίσω του την κάλυψη του δημοτικού συμβουλίου, του καθ’ ύλην δηλαδή αρμόδιου οργάνου για να επιβάλλει όσα ο νόμος ορίζει. Ωστόσο η μόνη έγνοια του σώματος είναι η άρον άρον πεζοδρόμηση, αδιαφορώντας για τους κατοίκους του παραδοσιακού οικισμού με τους οποίους δεν έκανε καν τον κόπο να διαβουλευθεί για να ακούσει και τη δική τους άποψη.
Όπου όμως υπάρχει επιχείρηση οι άνθρωποι μάλλον μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Δυστυχώς όλοι εκεί μέσα αγνοούν ότι τις πόλεις, τους οικισμούς, τους φτιάχνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι. Αν αυτή η περιοχή απογυμνωθεί από αυτούς τότε θα έχουν ένα έρημο τοπίο το οποίο σιγά σιγά θα αργοπεθαίνει. Ποιος όμως νοιάζεται γι αυτό; Κάθε τι σε αυτόν τον τόπο γίνεται κοντόφθαλμα, χωρίς σχεδιασμό και προοπτική. Συγκυρίες μόνο και όπως έρθουν.
Υπάρχουν πλείστα άλλα παραδείγματα. Ωστόσο σταθήκαμε μόνο στα πρόσφατα τα οποία είναι πιο νωπά στο μυαλό όλων μας και τα οποία μας απασχόλησαν το τελευταίο διάστημα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι πρακτικές αυτές αποσκοπούν στον προσπορισμό οικονομικού οφέλους για τους αιρετούς. Ωστόσο σίγουρα εξυπηρετούν συμφέροντα. Και διερωτάται ευλόγως ο καθείς. Άραγε αυτή η χώρα εάν βάδιζε στα χνάρια της νομιμότητας, εάν ο μόνος στόχος της δεν ήταν αυτό ακριβώς, δηλαδή η εξυπηρέτηση συμφερόντων, μικρών ή μεγαλύτερων, θα έφθανε σε αυτό το χάλι; Η απάντηση βγαίνει αβίαστα. Όχι. Και όμως σήμερα, με το ένα πόδι κυριολεκτικά πάνω από την άβυσσο εξακολουθούμε να ακολουθούμε την ίδια οδό και ας ξέρουμε πως αυτή ακολουθεί στο χάος. Θα μου πείτε όταν φθάσουμε στο χείλος και μας σπρώξουν σε αυτό, θα πέσουμε όλοι μαζί; Όχι. Εμείς θα είμαστε αυτοί που θα νιώσουμε τα χέρια μας στην πλάτη τους και εκείνοι θα είναι αυτοί θα δώσουν την τελευταία σπρωξιά. Εκείνοι που θα μείνουν πίσω να βλέπουν εμάς να στη βουτιά του θανάτου. Για ποιον λόγο λοιπόν να συγκινηθούν. Εδώ ισχύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και σίγουρα αυτοί που θα σωθούν δεν θα είμαστε εμείς.
Όμως το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον οι αντοχές όλων έχουν εξαντληθεί. Η ανομία, η ατολμία, η εξυπηρέτηση ημετέρων, μας έχουν φθάσει στα όριά μας. Και αν σήμερα η οργή των πολιτών στρέφεται κατά κύριο λόγο στην κεντρική πολιτική σκηνή, μια ανάσα απόσταση είναι μόλις η αλλαγή στάσης και τα βέλη που μπορεί να κατευθυνθούν προς πιο κοντινά σημεία. Αυτά τα σημεία που καθημερινά μας κάνουν και αγανακτούμε. Το πρώτο μήνυμα θα έπρεπε ήδη να το λάβουν από την αντιμετώπιση δημοτικών συμβούλων στις συγκεντρώσεις της πλατείας. Εκτός και αν η εξουσία τους έχει αλλοτριώσει τόσο πολύ, εάν έχει κλείσει ερμητικά τα παράθυρα μέσα στο δήμο και οι φωνές των πολιτών αδυνατούν να φθάσουν έως εκεί. Όμως τα τζάμια είναι εύθραυστα. Σπάνε με το παραμικρό. Και όταν σπάσουν ο αέρας που θα μπει μέσα θα σαρώσει τα πάντα. Αυτό καλό θα είναι να το βάλουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Εμείς άλλωστε δεν έχουμε πλέον τίποτε άλλο να χάσουμε. Μας πήραν τα πάντα.
