Συλλογικές συμβάσεις, lock out και ομαδικές απολύσεις είναι τα κρίσιμα ζητήματα για την κυβέρνησης στο πεδίο της διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά το οποίο ξεκίνησε με σκληρό μπρα ντε φερ αφού οι δανειστές δείχνουν την πρόθεση να αλώσουν και τα τελευταία προπύργια των δικαιωμάτων
Μπορεί λόγω του ότι ήταν η πρώτη συνάντηση η συζήτηση να είχε διερευνητικό χαρακτήρα, ωστόσο τα όσα λέχθηκαν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης δανειστών και ελληνικής κυβέρνησης για τα εργασιακά δείχνουν ότι η διαδικασία θα είναι δύσκολη και επίπονη. Τα δύο μέρη ανανέωσαν το ραντεβού τους για την ερχόμενη Πέμπτη, με την ελληνική πλευρά να σχεδιάζει να εισέλθει η συζήτηση στην ουσία των συλλογικών διαπραγματεύσεων που βέβαια είναι η συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού.
Επίσης σύγκρουση επιχειρημάτων και πρόταξη της νομιμότητας (αυτή τη φορά της ευρωπαϊκής) από την ελληνική πλευρά επέφερε το θέμα του υποκατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτό πάντως που φέρεται να έχει ενοχλήσει ιδιαίτερα τους δανειστές είναι η ευθεία αμφισβήτηση από την πλευρά Κατρούγκαλου των όσων θεσμοθετήθηκαν στις εργασιακές σχέσεις το 2010-2012. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών μας βρέθηκαν να αμύνονται και να επιχειρηματολογούν υπέρ των αλλαγών που προωθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια μέσω των δυο μνημονίων στα εργασιακά, προκειμένου να αντικρούσουν την «επίθεση» Κατρούγκαλου εναντίον τους με επιχειρήματα που άπτονταν σε όσα αναγράφονται σε ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία. Σ’ αυτή τη φάση των συζητήσεων δηλαδή η ελληνική πλευρά θέλει να πείσει ότι όλα όσα θεσμοθετηθούν θα πρέπει να «ακουμπούν» στην ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία και να μην την παραβιάζουν ευθέως. Στο άλλο μεγάλο θέμα, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, στο οποίο εν πολλοίς θα κριθεί τελικά η έκβαση της κατεύθυνσης που θα λάβουν οι αλλαγές στα εργασιακά (αν δηλαδή θα έχουμε συμφωνία με το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ή επικράτηση των ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων του ΔΝΤ), η απόσταση μεταξύ των δύο πλευρών παραμένει χαοτική. Η πλευρά των δανειστών δεν δίστασε να υπερασπιστεί το υπάρχον σύστημα διατυπώνοντας την άποψη ότι το προηγούμενο σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων στην Ελλάδα (δηλαδή διαπραγμάτευση των κοινωνικών εταίρων) ήταν στρεβλό, με αποτέλεσμα να οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε χαμηλή παραγωγικότητα. Η ελληνική πλευρά βέβαια γι’ αυτό το κομμάτι της διαπραγμάτευσης κατεβαίνει στην αρένα των συζητήσεων με υπερόπλο τη συμφωνία όλων των κοινωνικών εταίρων, που επιθυμούν επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς.