Όκτώβρης 1922 !!!Λίγα μέτρα αφού πέρασαν τα σύνορα και έφτασαν στην μεγάλη πατρίδα !!! Μα έφτασαν σαν πρόσφυγες κατάρα του κόσμου με όλα τα στραβά της ζωής μαζεμένα σε μια λέξη!!! Πρόσφυγας στους Κήπους (Μπαξημπεη η άλλη του ονομασία) μερικές δεκάδες μέτρα απ’ την πατρίδα της καρδιας…
—Σουλτάνκιο, Ιμπρίκ Τεπέ, Ουζούν Κιουπρού, Βιζύη, Κιουπλί…
Στους Κήπους στάθηκες εδώ
η καρδιά σου, για να βλέπει…
κι ο ποταμός σου μισεμός
πρόσφυγας του Οχτώβρη!!!
–Και εδώ φορτωμένο με όσα προλαβες να γλιτώσεις… ξεριζωμένο σε πέτυχαν οι αυθεντίες του τίποτα, την φτώχεια να μοιράσουν των προσφύγων!!!
Λύκοι είναι οι άνθρωποι πάντα θα ψάξουν ευκαιρίες να κερδίσουν απ’ τον πόνο, την δυστυχία, του φτώχού ,..του Πρόσφυγα κι ας έχουν το ίδιο αίμα !!!Τους πούλαγαν στην Χίο το κύπελλο το νερό για να ξεδιψάσουν τα παιδιά τους ζητώντας μαλάματα κι ασήμια που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες!!! Θεριό ανήμερο ο άνθρωπος του κέρδους τέτοιον τον κάνει όταν θέλει να τον τιμωρήσει και να τον καταραστεί ο Θεός!!! Ευτυχώς που εδώ είχαν στα πόδια τους το ποτάμι… τον Έβρο και ξεδίψαγαν και πνίγαν τον καημό τους στα νερά του…
Και άντε τώρα πάλι απ’ την αρχή σαν το δέντρο να απλώσεις ρίζες να ψηλώσει το δέντρο τα κλαδιά του να φτάσουν ψηλά να ανταμώσουν τον ήλιο… κι ας βρίσκεσαι μερικά μέτρα μακριά απ’ τον ήλιο της καρδιάς σου και απ΄αυτά που άφησες πίσω φεύγοντας να γλιτώσεις την ζωή σου…
–Τώρα πέρασαν τα χρόνια!!! Ρίζωσε για τα καλά εδώ ο παππούς Δημήτρης Κοζάρης και η γιαγιά Ουρανία—Παιδιά , εγγόνια, σπίτια , χτήματα μα πίσω στην σκλάβα γη δεν θέλουν να πάνε… απλά θέλουν να θυμούνται και να μονολογούν συνήθως κρυφά όταν δεν τους βλέπει κανείς!!!
— Θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μένοντας πιστοί στο ηχόχρωμα της καρδιάς… όλα έχουν κάτι από σένα για να μερεύει ο πόνος της ψυχής σαν πέφτει η νύχτα και ζωντανεύουν τα όνειρα…
—Γιατί στα όνειρα δεν είμαστε Πρόσφυγες και Ξένοι!!! Στα όνειρα μας, δένουμε όλοι και όλα, γινόμαστε ένα… χώμα, νερό, ήλιος, μπαξέδες, μουσικές , χοροί, σπίτια, ξεχασμένοι δρόμοι… που ζωντανεύουν στο όνειρο, για να περπατήσουν οι ψυχές όσων έφυγαν πρόσφυγες για να γλιτώσουν!!! Όσοι έμειναν για πάντα εκεί θαμμένοι, περπατούν στα σοκάκια κάθε βράδυ!!! απελευθερωμένοι απ’ τον φόβο μήπως τους ακούσουν οι Τσέτες… περπατούν κάθε βράδυ στα σοκάκια και τις στράτες και περιμένουν αυτούς τους σημαδεμένους απ’ το κισμέτ και την μοίρα …αυτούς που διώχτηκαν …να επιστρέψουν!!!
Να γυρίσουν πίσω και να σμίξουν στο φιλόξενο, πλούσιο τραπέζι, κτισμένο απ΄την ψυχή και το χώμα της Ανατολικής Θράκης…
Σουλτάνκιου, Ιμπρίκ Τεπέ, Ουζούν Κιουπρού, Βιζύη, Κεσσάνη, Κιουπλί…. ονόματα που στα αυτιά μας δεν ακούγονται ξένα, ίσως γιατί μπορούμε και τα ακούμε με την ψυχή μας…
—Έφυγε ο παππούς Κοζάρης Δημήτριος και η γιαγιά Ουρανία—έφυγαν μετανάστες και πρόσφυγες στην μεγάλη πατρίδα του του Ουρανού, χωρίς μίσος για όσους τους έδιωξαν απ’ την πατρίδα της καρδιάς!!! Έφυγαν ίσως με μια θλίψη που δεν γυρίσαν πίσω να πάρουν στερνή εικόνα μαζί τους μα ήταν επιλογή του παππού!!! Σοφός άνθρωπος δικιά μου αυτή η κρίση και ο χαρακτηρισμός…. τον πείραζα και τον ρώταγα αν στα 85 του αισθάνονταν σοφός που ΄΄ηξερε αραβικά, γαλλικά, τούρκικα, ελληνικά… Για ένα πράγμα είμαι περήφανος μου ‘ λεγε ότι αξιώθηκα και περπάτησα και στάθηκα στα χώματα της Τροίας!!!! Σαν να βλέπω τον Δουρείο Ίππο και τον Οδυσσέα να ξεγελούν τους Τρώες για να μπουν στην πολη και να την κουρσέψουν!!!
΄Ισως και μεις οι ανθρώποι (πάντα έτσι τόνιζε την λέξη) να μην είμαστε παρά ένας Δούρειος Ίππος που αγωνιζόμαστε και παλεύουμε να ζήσουμε να κερδίσουμε και να διεκδικήσουμε την ζωή απ’ τον Θάνατο!!! Καμάρωνε και ένιωθε σαν εγγόνι του Οδυσσέα που έγραψε για αυτόν ο Όμηρος και έλεγε το πιο αληθινό κομμάτι της ιστορίας είναι αυτό που μας το παρουσιάζουν για Μύθο!! Οι πιο μεγάλες αλήθειες είναι μέσα στην μυθολογία …εκεί να ψάχνεις μ ακούς και έστριβε το τσιγάρο του γελώντας!!! Και εγώ τον πείραζα και του λέγα …αυτά που λες για την ζωή σου εγώ κάποτε θα τα γράψω σε βιβλίο!!! Σαν να δάκρυσε τότε μα ήταν από χαρά… τα αγαπούσε τα βιβλία ο παππούς και ίσως και να σκεφτόταν πως θα ήταν όμορφα να σωθούν όσα αυτός πίστευε στις σελίδες ενός βιβλίου…
Να τολμούμε να βγούμε στο φως της γνώσης κι ας μας τυφλώνει …πάντα με σεβασμό και αγάπη για τον άνθρωπο για τον κάθε άνθρωπο… όλοι παιδιά της ίδιας μάνας Γης είμαστε και αυτός ο πλανήτης είναι το κοινό μας σπίτι εδώ χιλιάδες χρόνια!!!
Οι σκέψεις στο διήγημα αυτό ήταν δάνειο ψυχής απ’ τον παππού Δημήτριο Κοζάρη…
Προσφυγα απ’ την Ανατολική Θράκη που ρίζωσε στους Κήπους του Έβρου …Όταν έφευγε απ’ την ζωή μου είπε ότι δεν φεύγω σαν πρόσφυγας φεύγω σαν άνθρωπος που έμαθα να κατανοώ το χώμα, τον αγέρα, το νερό , τον ήλιο τα φυτά, τα ζώα, τα λουλούδια… όλα αυτά μαζί με τους άλλους ανθρώπους που πρέπει να αγαπάμε μας κάνουν τον Λευτερο άνθρωπο…
έτσι έφυγε απ την ζωή και η ιστορία του γράφτηκε γιατί απλά πρέπει να θυμόμαστε και να λειτουργούν μέσα μα μας οι μνήμες των Ανθρώπων…
ΥΓ. Ο πολιτιστικός σύλλογος Κήπων με τον πρόεδρο του Δημήτριο Παπαθεοδώρου θα πρωτοστατήσουν στην δημιουργία ενός μνημείου αποτίοντας φόρο τιμής στους πρόσφυγες κατοίκους του χωριού από την Ανατολική Θράκη… Αυτό που μπορώ να καταθέσω για αυτήν την υπέροχη προσπάθεια είναι κάποιοι στίχοι μνήμης…
Η Γενοκτονία σου πληγή
και λάφυρο για κέρδη
έγινε θάνατος αργός
τις μνήμες που μου τρέφει… {και της ψυχής μας ντέρτι}
To διήγημα αυτό είναι αφιερωμένο στους κατοίκους των Κήπων , το χωριό του παππού μου Δημητρίου Κοζάρη πρόσφυγας της Ανατολικής Θράκης μα στο τέλος ένιωθε περήφανος που κατάφερε να γίνει πολίτης όλου του κόσμου…
Repe Pepliwths κατά κόσμον Ρεΐζης Περικλής…
**Το κείμενο είναι κατοχυρωμένο**
Απόσπασμα από την υπό έκδοση σειρά διηγημάτων με τίτλο: ”Πέπλος – Κήποι στου νου τα παραπόρτια”
