Παρακάλεσα τη ξαδέλφη μου να γράψει λίγα λόγια για τη φωτογραφία των σχολικών της χρόνων, μιας και η προσωπική μαρτυρία έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. “ Άνοιξα τό συρτάρι των αναμνήσεων καί έτριξε από τό βάρος. Πήρα μία φωτογραφία, φύσηξα τήν σκόνη τής λησμονιάς, και πήρε ζωή. Τό κλίκ τής φωτογραφικής μηχανής σταμάτησε τόν χρόνο – όχι τήν ζωή – εκεί στό Γ’ Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης κάπου τό 1951.
Παιδιά μασκαράδες μέ τόν Δάσκαλό τους. Κάπου εκεί είμαι καί εγώ… Μασκαράδες, οι μελοντικοί καρναβαλιστές, μέ πρόσωπα χαμογελαστά, καί μάτια γεμάτα αισιοδοξία καί όνειρα γιά τό άγνωστο μέλλον. Παιδιά πού χάραξαν τόν δρόμο τής Ξάνθης, τού καρναβαλιού, τής χαράς, καί τού κεφιού. Παιδιά πού τά μεγάλωσε η Ξάνθη μέσα στήν αγκαλιά της μέ αγάπη καί φροντίδα.
Αυτά είνε τά παιδιά μιάς περασμένης δύσκολης γενιάς. Καί όμως ζήσανε…”Και μεγαλουργήσανε αγαπημένη μου Μπινούλα! Η φωτογραφία των πρώτων μεταπολεμικών μαθητριών, βγήκε στα σκαλιά του ιστορικού Γ’ Δημοτικού Σχολείου – Χατζησταύρου Ξάνθης. Μπροστά ο αείμνηστος δάσκαλος και Διευθυντής του Σχολείου Ανδρέας Αναστασίου.
Τιμή κι ευγνωμοσύνη στους δάσκαλους της εποχής, που με ανύπαρκτα σχεδόν διδακτικά μέσα και με μισθούς εξαθλίωσης, επιτελούσαν το υψηλό τους λειτούργημα. Στη μέση της πρώτης σειράς η ξαδέλφη μου, με αμφίεση “εύθυμης χήρας”.