Παιδίατρος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ! Όλη αυτή η κατάσταση αρχίζει και επηρεάζει τα παιδιά μας βαθιά. Ελπίζω όχι αμετάκλητα.
Γράφει ο Παιδίατρος Γ. Χαρίτος
Τον τελευταίο καιρό έχω πολλά προβλήματα.
Που δεν τα είχα μέχρι τώρα…
Όλη αυτή η κατάσταση αρχίζει και επηρεάζει τα παιδιά μας βαθιά. Ελπίζω όχι αμετάκλητα.
Στο ιατρείο, κόσμος πάει κι έρχεται.
Δύο – τρία παιδιά προσχολικής ηλικίας που η γλώσσα τους πήγαινε “ροδανι”, ξεκίνησαν ξαφνικά να τραυλίζουν.
Δύο άλλα, μεγαλύτερα αυτά, εμφάνισαν ψυχογενη βήχα.
Ένα αγόρι 8 χρόνων, δυναμικό παιδί μέχρι πρότινος, φοβάται πια τα βράδια και ξανακοιμάται μαζί με το αρκουδάκι που έπαιρνε ως μωρό.
Ένα ακόμη αγόρι προσχολικής ηλικίας ξεσπά εδώ και δέκα μέρες σε ξαφνικά κλάματα όταν σε κάποιο παραμύθι συμβεί κάτι “κακό”, πχ. ο πρίγκιπας έπεσε από το άλογο.
Και βέβαια, μια σειρά από αλλά πολύ συχνά, όπως “άτυπα” κοιλιακά άλγη, ανορεξία, υπερένταση. Και εθισμός στο διαδίκτυο. Πολύς και φοβάμαι και δύσκολα αναστρεψιμος.
Οι ερωτήσεις πια καθημερινές. Δια ζώσης και στο messenger : “Γιατρέ, ξέρεις κανέναν καλό παιδοψυχολόγο;”
Και λες : “Τι γίνετε βρε διάολε; “
Και αφού όλη την μέρα βγαίνουν και μιλάνε διάφοροι “ειδικοί”, γιατί δεν βγαίνει κι ένας μια φορά να πει και για αυτά τα παιδιά; Κάτι έστω. Υγεία δεν είναι μόνο να θεραπεύσεις έναν στρεπτόκοκκο. Εκεί, εξάλλου, παίρνεις ένα Amoxil με 50 στο κιλό και σε πέντε μέρες είσαι περδίκι. Τι κάνεις όμως με την παιδική κατάθλιψη; Με τις φοβίες; Σε μια ηλικία που είναι και εύθραυστη και σε έναν χαρακτήρα που τώρα σιγά σιγά δημιουργείται. Εκεί… πως ξεμπερδεύεις; Και πόσο καιρό θα χρειαστείς;
Να μπορούμε να δούμε, λοιπόν, την “μεγάλη εικόνα”. Και το τι ανθρώπους θα δώσουμε αύριο μεθαύριο σε μια κοινωνία που μπορεί ούτως ή άλλως να είναι μισοδιαλυμένη.
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Φαίνεται όμως πως ότι κάνουμε, μάλλον το κάνουμε λάθος. Κλείστε για λίγο την τηλεόραση. Μην μιλάτε συνέχεια μπροστά στα παιδιά σας για τον κορονοιο. Για τα οικονομικά σας προβλήματα. Για την δική σας ψυχική κατάσταση, που (σύμφωνοι) μπορεί να μην είναι η καλύτερη. Τα παιδιά μας ακούν τα πάντα. Ακόμη κι όταν φαίνεται ότι είναι απασχολημένα με κάτι άλλο.
Και βγείτε έξω. Μακάρι να είχαμε και τα σχολεία “έξω”. Γιατί ο γιος μου κάνει γυμναστική μέσω webex;
“Μας μιλά ο κύριος της γυμναστικής για τα αθλήματα γενικά…”, μου λέει.
Και γιατί να μην τα μαζέψει όλα στο πάρκο σε μια γωνιά και να κάνουνε εκεί γυμναστική και να εκτονωθούν; Πώς και γιατί αυτό θα ήταν επικίνδυνο; Μια φορά την εβδομάδα έστω. Πολλά ζητάω;
Χτυπάει ο κορονοϊός τον πνεύμονα, μα χτυπά και το μυαλό.
Τα παιδιά σας και τα μάτια σας.
Αυτά τα ολίγα ως τροφή για σκέψη. Θα τα ξαναπούμε.
heromoms.gr
