Αρχές, κλήρος και πιστοί παρόντες στο θείο δράμα – Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς τα περιοριστικά μέτρα της τελευταίας διετίας
Μητροπολίτης Ξάνθης : Τον Σταυρό πάντα τον διαδέχεται η Ανάσταση!
Μετά την Ακολουθία των Παθών, οι πιστοί από όλες τις ενορίες συνόδεψαν τους επιταφίους τους και κατέληξαν στην κεντρική πλατεία της πόλης μας όπου ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης της Ξάνθης κ.κ. Παντελεήμων με τον λόγο του, γαλήνεψε τις ψυχές όλων των πιστών, που είχαν τόσο καιρό να ζήσουν αυτή την ιδιαίτερη στιγμή λόγω της πανδημίας.
Ο Σεβασμιότατος μετέφερε στους πιστούς μήνυμα του Θείου Δράματος και πώς αυτό μπορεί να είναι τόσο δυνατό και παράλληλα τόσο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα.
«….Στον Γολγοθά δόθηκε η μεγαλύτερη μάχη ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, στο σκοτάδι και το φως, στην αδικία και τη δικαιοσύνη και θριάμβευσε η αγάπη, θριάμβευσε το φως και η δικαιοσύνη…»
Ο Σεβασμιότατος συγκινημένος που μετά από δυο χρόνια είναι και πάλι μαζί με τους πιστούς, αυτή την ειδικής σημασίας ημέρα, τόνισε στην ομιλία του : «…Στον Γολγοθά δόθηκε η μεγαλύτερη μάχη ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, στο σκοτάδι και το φως, στην αδικία και τη δικαιοσύνη και θριάμβευσε η αγάπη, θριάμβευσε το φως και η δικαιοσύνη. Καταδικάσαμε τον Χριστό σε σταυρικό θάνατο και Εκείνος μας χάρισε την αθανασία. Και σήμερα τον σκοτώνουμε όταν σκοτώνουμε οράματα και ιδανικά , όταν σκοτώνουμε αμάχους, όταν καταστρέφουμε πόλεις, περιουσίες, όταν δημιουργούμε ορφάνιες και προσφυγιές…».
Ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη και κηρύσσει ανάσταση. «Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην».
Μετά την πρώτη συγκατάβαση του Θεού, την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, τώρα έχουμε τη δεύτερη συγκατάβαση του Θεανθρώπου, με την κάθοδο στον Άδη.
Μετά την περιφορά του Επιταφίου επιτελείται ο ενταφιασμός επί της Αγίας Τραπέζης, η οποία θεωρείται ο Τάφος του Χριστού.
Ω γλυκύ μου έαρ – Το Εγκώμιο Επιταφίου Θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής.
Είναι από τους πιο εξαιρετικούς ορθόδοξους βυζαντινούς ύμνους. Το κατανυκτικό κείμενο του ύμνου αποδίδει τον πόνο της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του υιού της. Είναι ένα μοιρολόι, μεγάλο θρησκευτικό τραγούδι στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και στην Ακολουθία του Επιταφίου. Εξιστορεί τη σταύρωση του Ιησού και εκφράζει τον πόνο της Αγίας του Μητέρας.
Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.
