Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Κάποτε σ’ όλες τις γειτονιές άναβαν φωτιές. Για το έθιμο…. Κι εμείς χαιρόμασταν.
Και δώστου να πηδήξουμε πολλές φορές. Κι όλο πιο ψηλά. Τα κορίτσια πρόσεχαν να μην καούν οι φούστες τους. Ακόμη κι οι μεγάλοι συμμετείχαν. “Για να έχουμε καλή υγεία”….έλεγαν όλοι.
Μαζεύονταν κόσμος πολύς. Σε κάθε γειτονιά. Του Αι Γιάννη του Κλήδονα, έλεγαν. Καλοκαιριάτικα. Οι φωτιές άναβαν απ’ την παραμονή (23/6), ήταν όμως τόσο ωραία που συνεχίζονταν και το επόμενο βράδυ (24/6).
Τώρα που μεγαλώσαμε, τα θυμόμαστε με πολλή αγάπη και νοσταλγία. Τι όμορφα περνούσαν τα παιδικά μας χρόνια. Με παιχνίδι στις γειτονιές. Με τα έθιμα του λαού, της εκκλησίας και της πατρίδας μας.
Παιχνίδια χωρίς χρήματα, κατασκευές, αγορές. Μόνο με την παρέα. Με τρέξιμο, κυνηγητό και κρυφτό. Περιμέναμε να γίνουν δαμάσκηνα, κορόμηλα, κάκαβα, βύσσινα και μούρα. Να ανεβούμε και να κόψουμε.
Απλά κι όμορφα…..
