Στις γιορτές στρώνονταν τραπέζια… κανείς δεν ξεχνούσε τους γείτονες… λίγο μας ένοιαζε αν τα γλυκά ήταν του Αλλάχ ή του Χριστού… μας έμαθαν ότι όλοι ζητούσαν το καλό και την αγάπη… κι εμείς πάντα ευχαριστημένοι!
Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης
“…..Εμείς μεγαλώσαμε στον Ασά Μαχαλά, εκεί στις οδούς Νικομηδείας και Λυγδών. Αργότερα ονομάστηκε συνοικία Μ. Αλεξάνδρου. Στις περισσότερες γειτονιές οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι. Μόνο στην Μιαούλη ήταν πλακόστρωτο, εκεί μπροστά στο μπακάλικο του “Γκόγκου”. Κι όταν περνούσαν τα λιγοστά αυτοκίνητα ακούγονταν ως πέρα. Κάθε πρωί οι γυναίκες σκούπιζαν τα πλατύσκαλα κι έφταναν στο δρόμο. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Έτσι μάθαμε από παιδιά. Έτσι τα βρήκαμε. Στην παρέα όλοι μαζί. Ο Χουσείν ήταν εξαιρετικό παιδί. Έμενε λίγο παραπάνω προς την οδό Ραιδεστού. Τριγύρω κι ο Γκιοκσέλ με τον Σεντάτ.
Στις γιορτές στρώνονταν τραπέζια. Κανείς δεν ξεχνούσε τους γείτονες. Λίγο μας ένοιαζε αν τα γλυκά ήταν του Αλλάχ ή του Χριστού. Μας έμαθαν ότι όλοι ζητούσαν το καλό και την αγάπη. Κι εμείς πάντα ευχαριστημένοι. Παίζαμε ως το βράδυ. Σε γιορτές και πανηγύρια. Μέχρι τα γόνατα κι οι αγκώνες να ματώσουν. Τα πόδια να μην αντέχουν. Σπάνια μαλώναμε. Δεν είχαμε και τίποτα να χωρίσουμε.
Οι τσέπες χωρίς λεφτά. Το πολύ λίγες μπίλιες, που πωλούσε ο Χασάν στην οδό Δοϊράνης κι η κυρα Βιργινία στην Κεσσάνης.
Κι ο καιρός περνούσε ανέμελα…..”
Χρόνια πολλά στους Ξανθιώτες μουσουλμάνους…..
