Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Είχαμε βρεθεί στην Αθήνα εκείνον τον χειμώνα. Μεγάλη παρέα από καθηγητές. Από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Προσπαθούσαμε να γνωριστούμε, λέγοντας για την καταγωγή του καθενός. Κάπως έτσι όταν ήρθε η σειρά μου “δήλωσα” ….Ξανθιώτης. Μόλις το άκουσαν, κάποιος φώναξε:
– Έχω έρθει στην Ξάνθη. Υπηρέτησα φαντάρος ! Είπε κι έλαμψε…
– Σ’ άρεσε η Ξάνθη ; τι θυμάσαι απ’ αυτήν ;
– Μα φυσικά τον Έρκολο !
Κι έτσι ξεκίνησε η αναδρομή στον παλιό, καλό καιρό. Και μαζί στο ταβερνάκι του Έρκολου. Σ΄ένα κουτούκι, στο πλακόστρωτο της οδού Βενιζέλου, στην παλιά Ξάνθη. Σ’ ένα λατρεμένο σημείο, που εν τέλει λειτούργησε ως πετυχημένος “πρεσβευτής” της πόλης. Κι έτσι πιάσαμε το κουβάρι απ’ την αρχή:
Ο Ηρακλής ήταν ο μπαμπάς, που όταν ξεμπάρκαρε απ’ τα καράβια άνοιξε το ταβερνάκι. Του έδωσε τ’ όνομα του, στην Ιταλική έκδοση (Ercole). Λίγα τραπέζια, μια μικρή κουζίνα, μπόλικες ψάθες και καλάμια για διακόσμηση. Και σε εξέχουσα θέση το πουλί-μάινα. Αυτό που μιλούσε (κι έβριζε μερικές φορές). Την πρωταγωνιστική εικόνα συμπλήρωναν δυο αγόρια. Παλικάρια. Ήταν οι γιοί του Ηρακλή (φωτο αριστερά). Ο Ντίνος κι ο Κυριάκος ή αλλιώς….οι αδερφοί Βαρδάκα. Που έμελλε να αφήσουν εποχή. Σερβίριζαν, μαγείρευαν, βοηθούσαν. Κι όχι μόνο. Μιλούσαν, έλεγαν αστεία και χόρευαν. Ειδικά όταν έβαζε το “βαπόρι απ’ την Περσία”, που ήταν αγαπημένο.
Κατά τ’ άλλα, όλοι πέρασαν από εδώ. Στην αρχή φαντάροι, μετά φοιτητές και στο τέλος όλος ο καλός κόσμος της Ξάνθης. Ήταν κάτι σαν τo must της χρονιάς, που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει. Ενταγμένο σ΄έναν αέναο χρονικό κύκλο που μάλλον δεν τερμάτισε ακόμη.
Τα χρόνια λοιπόν πέρασαν κι ο Έρκολος, έκλεισε, ξανάνοιξε και ξανάκλεισε. Έγινε “41” απ’ τον Νίκο Καραμανίδη και σήμερα “υπέστη” ελαφρά τροποποίηση καθώς ακούει στ’ όνομα “41 και βάλε” (φωτο δεξιά).
Πάντως όλοι συμφωνούν κι ελπίζουν αυτή η νόστιμη ιστορία….να μην κλείσει ποτέ !
