του Θανάση Μουσόπουλου
Δε γράφω ποίημα για τρένο,
δεν ξέρεις πού μπορεί να σε βγάλει.
Είναι σταθερής τροχιάς,
αλλά χωρίς ελπίδα.
Δε γράφω ποίημα για τρένο,
που μπορεί να πάει στον ουρανό.
Το τρένο των ανθρώπων έργο,
χωρίς ουράνια φώτιση.
Νομίζεις πως με ξένες ρόδες
παντοδύναμος και πανέξυπνος είσαι.
Το λάθος το “παν” που σε χαρακτηρίζει.
Δε σκέφτεσαι πως είσαι πανάθλιος
πανέρημος πανικός παντοτινός.
Δε γράφω ποίημα για τρένο,
για να δείξω την οργή και τον πόνο.
Προτιμώ τις αισθήσεις να στρατεύω,
να παλεύω αντάμα με τους άλλους ανθρώπους,
παντεπόπτης του σύμπαντος.
Θανάσης Μουσόπουλος … 4-3-23
