Χαμόγελο που δεν μπορεί να φανεί χαρούμενο, καθώς η αυταρέσκειά του κερδίζει στα σημεία, παιδιά που απαθανατίζονται γυρισμένα πλάτη -για την πολιτική ορθότητα του πράγματος- που τον αγκαλιάζουν ως δάσκαλο, ως πατέρα και φυσικά ως μελλοντικό δήμαρχο… (Αν και το τελευταίο μήνυμα, οι ακόλουθοι και ιδιαίτερα οι λοιποί «επισκέπτες» του φουμπού χρειάζονται οδηγίες χρήσεως για να το «πιάσουν»)…
Κι ένα πολιτικό (θα μπορούσε) και εναλλακτικό (δε θα μπορούσε) μήνυμα, εκτίθεται στα σόσιαλ, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού…
Ωστόσο, το κόνσεπτ «μπάζει» από παντού και εκθέτει απροκάλυπτα τον Σάββα. Για δύο λόγους
Ο προφανής, αφορά στην ίδια την… επιμέλεια που επιδεικνύεται περί την πολιτική ορθότητα. Ο «σκηνοθέτης» ασχολείται με το δέντρο (γυρισμένες παιδικές πλάτες), αλλά δε δίνει δυάρα για το δάσος. Όπου «δάσος», βλέπε σχολική αίθουσα -το θεμέλιο, δηλαδή, της εκπαιδευτικής διαδικασίας- την οποία, κατά τη λογική Μελισσόπουλου, ένας δάσκαλος (κάποτε), και πρώην περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης και σύμβουλος εκπαίδευσης (σήμερα)… ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΕΦΑΠΑΞ να καρπώνεται και να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ κατά το δοκούν…
Επί της ουσίας, ο λειτουργός της Εκπαίδευσης κανένα πρόβλημα δεν έχει να εκμεταλλεύεται παιδιά και να… αξιοποιεί δημόσιες ή ιδιωτικές εκπαιδευτικές δομές, απλώς για να κάνει… το κομμάτι του ως υποψήφιος Δήμαρχος… μικρών και μεγάλων -που ήταν, είναι (κι όπως φαίνεται θα παραμείνει έως το τέλος), ο… τυφλός στόχος.
Ο… πιο βαθύς λόγος, απορρέει, ακριβώς από αυτήν την επιδερμική κατανόηση των… πάντων, που είναι και το καραμπινάτο χαρακτηριστικό του επικεφαλής Σάββα.
Διότι, η αντίληψη περί πολιτικής ορθότητας είναι τόσο… επιφανειακή, όσο και… η επιτηδευμένη οικειότητα του στιγμιότυπου, με την οποία προσπαθεί να πείσει πρώτα τον φωτογραφικό φακό και στη συνέχεια, όλους τους υπόλοιπους.
Αυτό που ξέφυγε από τη… δημιουργική ομάδα του ενός, είναι το απολύτως διαισθητικό: πως, όταν κάποιος σ’ αγαπάει και σε εμπιστεύεται δεν… πέφτει στο στομάχι, αλλά στο στήθος του άλλου -εκεί δηλαδή που βρίσκεται η καρδιά του.
Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει ότι τον… φτάνει. Κι ένας μικρός άνθρωπος για να φτάσει έναν ενήλικα, θα πρέπει ο τελευταίος να σκύψει. Εκτός, βέβαια, αν δε θέλει επ’ ουδενί, κάτι τέτοιο. Τότε, λαμβάνει τη «σίγουρη θέση»: αφ’ υψηλού.
Μια στάση, απολύτως αμυντική, που επιστρατεύεται κυρίως όταν κάποιος επιθυμεί να κρατά όλους -ακόμα και τα παιδιά- σε απόσταση, γιατί:
Α) η κοινωνικοποίηση… επί χάρτου είναι πιο ασφαλής
Β) τι θα πει ο κόσμος αν… σκύψει…
Συμπέρασμα: Έτσι όπως «το πάει» ο Σάββας… ξεδιπλώνοντας την πολιτική του ευφυΐα, είναι πολύ πιθανό, η Ξάνθη να συνεχίζει να είναι… για Όλους, αλλά όχι, τόσο, για τον ίδιο…
