Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Μου αρέσει πολύ κάθε χρόνο να αναφέρομαι σ΄αυτή την όμορφη και Ξανθιώτικη ιστορία : Η κ. Πηνελόπη Μεϊμαρίδου λοιπόν, είχε γεννηθεί την 1η Απριλίου. Εκείνη την χρονιά ήταν Σάββατο του Λαζάρου.
Οι γονείς, όλο χαρά, θέλησαν κι απόκτησαν μια αγιογραφία με την “Ανάσταση του Λαζάρου”. Η μικρή Πόπη κάθε που έβλεπε την εικόνα.. .γκρίνιαζε. Δεν της άρεσε καθόλου. Την προκαλούσε συνάμα και φόβο. Ο Λάζαρος νεκρός και τυλιγμένος με τ’ άσπρο σάβανο. Τα παιδικά της μάτια τρόμαζαν. Τόσο, ώστε τελικά οι γονείς να χαρίσουν την εικόνα στην εκκλησία του Αι Γιώργη στον οικισμό της Χρύσας….
Τα χρόνια περνούσαν και κάποτε η εκκλησία της Χρύσας χρειάστηκε να δώσει κάποιες “περίσσιες” αγιογραφίες, σε περιοχές και νεόδμητους ναούς της Ξάνθης. Προκειμένου να συμβάλει στην αγιογράφηση και διακόσμηση. Έτσι κι έγινε.
Η μικρή Πόπη μεγάλωσε και μια μέρα, βρέθηκε με την παρέα της στο χωριό Καλό Νερό. Στα βουνά της Ξάνθης, δίπλα στο Καρυόφυτο. Εκεί γιόρταζε ένα όμορφο εκκλησάκι, η Αγία Όλγα. Οι ντόπιοι μαζεύτηκαν και η λειτουργία ήταν σ’ εξέλιξη. Μπαίνοντας στον Ναό η κ. Μειμαρίδου αντίκρισε στον τοίχο την εικόνα των παιδικών της χρόνων ! Αυτή του Λαζάρου ! Βρισκόταν εδώ. Μετά από τόσα χρόνια.
Συγκινημένη κι εν τέλει ικανοποιημένη για την “αποκατάσταση” και διατήρηση της εικόνας !
(ευχαριστώ και πάλι την κ. Πηνελόπη Μειμαρίδου)
