Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Είναι ένα σημείο, ύμνος στην μητέρα. Στην αγάπη της. Στην αυτοθυσία και τον ηρωισμό της. Κάθε χρόνο στη Γιορτή της Μητέρας, το θυμούνται όλοι. Εδώ αξίζει να περάσουν όλοι. Να “ακούσουν” την ιστορία της μάνας. Να την θυμούνται. Στην πλατεία της Χρυσούπολης.
Να πως έγινε :
“….η Γιαννούλα είχε έρθει στο χωριό -στην Πέρνη Καβάλας- για το μνημόσυνο του πατέρας της. Καθόμασταν στο σπίτι, στο καθιστικό της γιαγιάς. Ο Δημητράκης έπαιζε παραπέρα με τον ξάδερφό τον Γιάννη. Δύσκολο παιδί από μικρό. Ζωηρός κι ανυπάκουος. Η Γιαννούλα τον αγαπούσε. Συχνά έλεγε : “Θα με πεθάνει αυτό το παιδί…” Για μια στιγμή τα παιδιά πήγαν στον αχυρώνα να παίξουν. Ο Δημήτρης είχε πάρει μαζί του και σπίρτα. Τότε ακούστηκε η φωνή:
– Φωτιά …..μέσ τον αχυρώνα !
Πετάχτηκε πάνω και φώναξε : Το παιδί !
Η Ξένια πήγε απ’ τη πίσω πλευρά που έβλεπε στο ρέμα. Κατάφερε να σώσει τις αγελάδες. Η Γιαννούλα έψαχνε τον Δημητράκη, αλλά δεν τον έβρισκε. Ρίχτηκε μπροστά και μπήκε στον φλεγόμενο αχυρώνα….. Όταν την είδαμε να βγαίνει παραπατούσε. Ήταν ήδη σχεδόν καμένη. Θυμάμαι φόραγε μαύρα, για το πένθος του μπαμπά. Το καλτσόν την είχε κάψει τα πόδια της. Όταν οι πυροσβέστες έσβησαν τη φωτιά, βρήκαν τον Δημητράκη κάρβουνο σε μια γωνιά.
Την Γιαννούλα την μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου έζησε για 20 μέρες. Κάθε μέρα ψιθύριζε στο κρεββάτι :
– Θα σκοτωθώ αν έπαθε κάτι το παιδί….
Δεν της είχαν πει τίποτα, για την τραγική κατάληξη. Πέθανε χωρίς να μάθει…. Για μέρες μύριζε γύρω απ’ το σπίτι η απαίσια μυρωδιά της σάρκας. Θυμάμαι ότι στα λίγα μέτρα ανάμεσα στον αχυρώνα, υπήρχε για καιρό στο έδαφος αποτυπωμένη μια κόκκινη ματωμένη πατούσα, που έκανε καιρό να ξεβάψει. Εφιάλτης…
(Το μνημείο της Γιαννούλας Ζέρβας υπάρχει σήμερα στη Χρυσούπολη, δίπλα στην κεντρική κυκλική πλατεία)
