Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Όταν το βλέπαμε από μακριά, μας έπιανε κάτι σαν …δέος. Τρία τεράστια σιλό. Χοντρά, πανύψηλα, μεγάλα. Και γεμάτα ζάχαρη. Από δίπλα κι ο “πύργος” σύνδεσης, που στα παιδικά μας μάτια φαίνονταν ως…. ουρανοξύστης. Και μετά η εντυπωσιακή πινακίδα. Βαλμένη βαθιά στο έδαφος.
Έγραφε ΕΒΖ ή αλλιώς Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης. Εκεί έξω απ’ το Πετροχώρι. Πηγαίνοντας από Ξάνθη προς Καβάλα….
Θυμάμαι έξω στην αυλή του εργοστασίου γινόταν κάτι σαν γιορτή. Το έβλεπες απ’ την Εθνική οδό. Φαίνονταν από μακριά. Δίπλα στην κεντρική πύλη εισόδου-εξόδου των εργαζομένων. Εκεί είχε στήσει “πάγκο” κάθε εποχιακός μικροπωλητής. Θυμάμαι πωλούσαν μπανάνες και μέλι. Κι από δίπλα η καντίνα. Να ψήνονται λουκάνικα και σουβλάκια. Να χορτάσει την αναμονή των αγροτών.
Παραπέρα στην τεράστια αλάνα είχαν παρκάρει δεκάδες τρακτέρ. Μαζί και τα θρυλικά Unimog και μικρά φορτηγά. Στις πλατφόρμες είχαν φορτωμένα τεύτλα. Θα περίμεναν την σειρά τους. Ζύγισμα και ξεφόρτωμα. Όλοι θα έφευγαν ευχαριστημένοι. Και “προσεχώς” με περισσότερα χρήματα….
Κάπου στην αρχή του φθινοπώρου άρχιζε η “καμπάνια” στο Ζαχαρουργείο της Ξάνθης.
Για το επόμενο τρίμηνο. Προσλαμβάνονταν κόσμος πολύς. Ειδικότητες κι εργάτες. Με πολύ καλό μεροκάματο. Άρχιζαν και οι βάρδιες. Η πιο δύσκολη η νυχτερινή. Απ’ τις 10 και μέχρι τα ξημερώματα. Μερικές φορές λέει, φαινόταν να φεγγοβολάνε τα τροχιοδεικτικά πυρά. Όταν είχε “νυχτερινή βολή” και έβγαιναν έξω τα τανκς…..
