Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Ο κυρ Γιώργος έπαιρνε το μεγάλο μαχαίρι και κάρφωνε την “πλάκα” με το τυρί. Το ΄βγαζε απ’ την σαλαμούρα και το τύλιγε στο χαρτί. Στην ταμπέλα του μαγαζιού έγραφε “Γκόγκος”. Εκεί στην γωνία της οδού Μιαούλη, που τον καιρό εκείνο ήταν πλακόστρωτη. Τρεις αδερφές είχε.
Η Βασιλική τον βοηθούσε στο μαγαζί. Έκανε τους λογαριασμούς με μολύβι και χαρτί. Λες κι ήταν κομπιουτεράκι. Κρυμμένη πίσω απ’ τον μεγάλο πάγκο και την ζυγαριά με τα δράμια….
Στην “κυρά Βέτα” πηγαίναμε μετά το σχολείο. Ήταν απέναντι απ’ την εξώπορτα του 6ου Δημοτικού. Στην αλάνα της Βελισαρίου και Κλεμανσώ εκεί που είναι σήμερα ο Αι Νικόλας.
Το μαγαζί το κρατούσε η Βέτα Χαριτωνίδου. Όταν τα ρέστα ήταν πενταροδεκάρες μας έδινε καραμέλες και μαστίχες. Έτσι μεγαλώσαμε. Με τις κουρού μπουγάτσες του κυρ Σταύρου και τα “κοκοράκια” γλειφιτζούρια απ’ τον πλανόδιο που ξεκινούσε απ’ τον Κασκανέ….
Κάπου στο Σαμακώβ ήταν κι η κ. Φοφώ
Το μπακάλικο του κυρ Σταύρου Αγοραστού, στην πλατεία Ζαλάχα. Ίσως το πιο όμορφο και συμπαθητικό της Ξάνθης. Με κονσέρβες και μπουκάλια στα ράφια (βλ. φωτο), μπακαλιάρους ξαρμυρισμένους να κρέμονται και μυρωδιές από μουρταδέλες και σκόνες πλυσίματος…..