Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί, λέει μια παροιμία. Τι γίνεται όμως όταν μιλάει ο… ίδιος ο «κρεμασμένος»;
Ο ιατρός παθολόγος Βασίλης Παπαδόπουλος κατέθεσε τρεις προτάσεις με στόχο τη βιωσιμότητα των δημόσιων κλινικών. Επί της ουσίας επιχειρεί να «θεραπεύσει» το υπάρχον σύστημα πρόσληψης ιατρών στο ΕΣΥ.
Δεν είναι γνωστό εάν οι προτάσεις του έχουν φτάσει και στα αρμόδια υπουργεία της φρέσκιας ακόμα κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ωστόσο, το ενδιαφέρον θα ήταν εάν ο κ. Παπαδόπουλος έδινε βαρύτητα, όχι στο πώς θα στελεχωθεί το ΕΣΥ, αλλά πώς θα παραμείνει στελεχωμένο.
Με άλλα λόγια, το ζητούμενο δεν είναι να ενισχύσεις μια γραφειοκρατική διαδικασία «ανοίγοντας παράθυρα» στις προθεσμίες, επιβάλλοντας κυρώσεις στους… μετανοημένους ή «διευρύνοντας» το πλαίσιο με κίνδυνο να εισάγεις στο δημόσιο σύστημα υγείας δυναμικό που έχει απομακρυνθεί από το «πεδίο», αλλά να εστιάσεις σε μια πιο… ανθρωποκεντρική θεωρία, σχετικά με τους λόγους που τελικά οι γιατροί αποφασίζουν να μην μπουν ή να κατέβουν από το «καράβι».
Για δε το τελευταίο, ο κ. Παπαδόπουλος, θα μπορούσε πραγματικά να είναι χρήσιμος -και για τους συναδέλφους του, αλλά και για τον ίδιο…
Με δύο αποχωρήσεις από το ΕΣΥ, τη μία από το Πανεπιστημιακό της Αλεξανδρούπολης και την άλλη από το Νοσοκομείο της Ξάνθης, θα είχε πολλά σημαντικά να συνεισφέρει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Διαφορετικά, καλό θα ήταν να σιωπά, αν θέλει, φυσικά να αποφύγει τα όχι και τόσο δυσδιάκριτα όρια της «γραφικότητας» με την οποία «φλερτάρει» συστηματικά στον δημόσιο βίο του…
