Αχ, τα παλιά λεωφορεία για Θεσσαλονίκη!
Μπεζ με πράσινο η εξωτερική τους όψη και μέσα οι φθαρμένες γυαλιστερές πλαστικές θέσεις, ο χαρακτηριστικός ήχος της μηχανής και η μυρωδιά του ταξιδιού (η χαρακτηριστική μυρωδιά των καθισμάτων -όχι ιδιαίτερα ευχάριστη- που μπλεκόταν με τη μυρωδιά του τσιγάρου που τότε επιτρεπόταν) και ανοιχτά παράθυρα με κουρτινάκια που είχαν σκιστεί σε αρκετά σημεία από τον καυτό ήλιο.
Τέσσερις και κάτι ώρες περιπέτειας ..αργά, στριμωγμένα, αλλά με μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα.
Οι όμορφες εικόνες από χωριά και οικισμούς και μετά η στάση για ξεκούραση που πάντα συνοδευόταν από την αγορά μίας τυρόπιτας ή άλλων αρτοποιημάτων.
Και ο τελικός προορισμός ..η Θεσσαλονίκη που μόλις παίρναμε τη στροφή αριστερά για το ΚΤΕΛ της Ξάνθης , σου ερχόταν η μυρωδιά της θάλασσας ..κι ας ήταν πολύ μακριά ! Ο πράκτορας στο ΚΤΕΛ, γνωστός πια μετά από τόσα ταξίδια, μας καλοδεχόταν και μας βοηθούσε με τις αποσκευές. Και η τρεχάλα για να προλάβουμε το αστικό για τον τελικό μας προορισμό.
Η Θεσσαλονίκη πάντα θα κουβαλάει μια δόση νοσταλγίας, ειδικά για όσους την έζησαν ως φοιτητές!
Η γεύση της πρώτης κρέπας με σοκολάτα στην πλατεία Ναυαρίνου, βόλτες στην παραλία, καφές στη Ροτόντα, μεταμεσονύκτιες προβολές με κλασικές ταινίες εποχής, τα τζαζ μπαράκια στη Βασιλίσσης Όλγας, ο υπέροχος Μύλος με τις συναυλίες, τις εκθέσεις ζωγραφικής και με κόμικς της εποχής (διαχρονικός Αρκάς) , και φυσικά, το ατελείωτο φαγητό —από μπουγάτσες μέχρι γυράδικα τα ξημερώματα.
Όμορφες στιγμές, ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη που μας γεμίζουν με συγκίνηση και νοσταλγία.