Ήταν οι Απόκριες της αυθεντικότητας, της ζεστασιάς και της φαντασίας – Μιας άλλης εποχής, που πολλοί αναπολούν με νοσταλγία, τότε που η χαρά δεν μετριόταν σε χρήματα, αλλά σε γέλια και όμορφες στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους.
Υπήρχε μια εποχή που οι Απόκριες δεν είχαν φανταχτερές στολές, ούτε λαμπερά υλικά και μακιγιάζ. Ήταν τότε που η φαντασία και η δημιουργικότητα έπαιζαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι στολές δεν αγοράζονταν από καταστήματα, αλλά φτιάχνονταν με ό,τι υπήρχε στο σπίτι: το παλιό κοστούμι του παππού, η ρόμπα της γιαγιάς, ένα καπέλο ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι και λίγη τέχνη με το κάρβουνο για το πρόσωπο.
Τα παιδιά γίνονταν πειρατές με ένα μαντήλι δεμένο στο κεφάλι και ένα ξύλινο καλάμι για σπαθί. Οι κοπέλες μεταμορφώνονταν σε αρχόντισσες με μια παλιά εσάρπα και ένα ψεύτικο κόσμημα από το μπαούλο της γιαγιάς.
Οι μικροί κλόουν δεν χρειάζονταν πολύχρωμες περούκες – λίγη αλευρόκολλα και ένα κόκκινο χαρτάκι στη μύτη αρκούσαν,
Οι δρόμοι γέμιζαν χαρούμενες φωνές, τραγούδια και αυτοσχέδιες παρελάσεις, με τα παιδιά να γυρίζουν από γειτονιά σε γειτονιά, μαζεύοντας κεράσματα και χαμόγελα. Τα γλέντια στήνονταν αυθόρμητα στις αυλές και τα σπίτια, με παραδοσιακή μουσική, χορό και σπιτικά εδέσματα.
Ήταν οι απόκριες της αυθεντικότητας, της ζεστασιάς και της φαντασίας. Μιας άλλης εποχής, που πολλοί αναπολούν με νοσταλγία, τότε που η χαρά δεν μετριόταν σε χρήματα, αλλά σε γέλια και όμορφες στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους.
Φωτογραφία : Ομφαλός της γης
