Ένα χορευτικό αντίο και συνάμα ένα αιώνιο καλωσόρισμα – Γιατί υπάρχουν χοροί που δεν μαθαίνονται με βήματα, αλλά με καρδιά – Γιατί υπάρχουν στιγμές που η παράδοση γίνεται γέφυρα ανάμεσα στους κόσμους – αυτόν που βλέπουμε και εκείνον που κουβαλάμε μέσα μας – Γιατί ο χορός , όταν έχει μέσα του ψυχή, δεν τελειώνει ποτέ. Συνεχίζει, όσο θυμόμαστε. Και όσο αγαπάμε!
Η παράσταση «Χόρεψέ με, πατέρα» το βράδυ της Κυριακής στην Μάνδρα της Ξάνθης, δεν ήταν απλώς μια χορευτική εκδήλωση, ήταν μια κατάθεση ψυχής. Ένα ταξίδι γεμάτο συγκίνηση, αφιερωμένο σε έναν πατέρα που έφυγε αλλά δεν έπαψε ποτέ να κρατά το χέρι του παιδιού του.
Μέσα από τη δύναμη του χορού και της μουσικής, ο γιος Νίκος Γκρίτζιος (Χοροδιδάσκαλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μάνδρας και ιθύνων νους της παράστασης) στάθηκε στη σκηνή όχι μόνο ως χορευτής, αλλά ως φορέας μνήμης.
Με κάθε του βήμα, ξυπνούσε εικόνες, ήχους, μυρωδιές και συναισθήματα. Ήταν σαν ο πατέρας να βρισκόταν εκεί – όχι με σώμα, αλλά με παρουσία. Ήταν εκεί όταν έπιασε το χέρι του γιου του και τον οδήγησε στον κύκλο του παραδοσιακού χορού. Ήταν εκεί σε κάθε γύρισμα, σε κάθε κύμα του ρυθμού.
Η ζωντανή αφήγηση της κ. Ανθής Κουρτίδου έδωσε φωνή σε ιστορίες που ξεπρόβαλαν μπροστά μας. Οι λέξεις της έγιναν εικόνες και οι εικόνες έγιναν συναισθήματα. Το κοινό δεν παρακολούθησε απλώς … ταξίδεψε.
Ζωντάνεψαν μνήμες παλιών πανηγυριών, οικογενειακών στιγμών, η φωνή του παππού και το βήμα της γιαγιάς, τα χέρια που σφίγγονται στον κύκλο του χορού.
Ο πολιτιστικός Σύλλογος της Μάνδρας πραγματικά κατάφερε να γίνουμε όλοι μέρος αυτής της γιορτής.
Στη σκηνή ενώθηκαν τρεις πολιτιστικοί σύλλογοι, τρεις φωνές που ενώθηκαν σε μία ψυχή:
• Χορευτικός & Πολιτιστικός Σύλλογος Αβδηριτών
• Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Κεσσάνης «Αγία Παρασκευή»
• Πολιτιστικός Σύλλογος Μάνδρας
Όλοι μαζί έπλεξαν έναν καμβά από μουσικές, βήματα, στολές και συναισθήματα — ένα πάντρεμα μνήμης και ζωντάνιας, παρελθόντος και παρόντος. Στο επίκεντρο, το νήμα της παράδοσης, κρατημένο τρυφερά από το χέρι του γιου και του πατέρα, που έσμιγαν έστω και άυλα μέσα στον χορό.
Η μουσική συνοδεία ήταν εξίσου μαγευτική, με ένα σχήμα που παντρεύει την αυθεντικότητα με το συναίσθημα:
- Δημήτρης Κυριακάκης στη γκάιντα και το τραγούδι
- Ηρακλής Ψωμαδόπουλος στο κλαρίνο και το τραγούδι
- Θάνος Καρακατσιάνης στο ακορντεόν
- Κοσμάς Φιλιππίδης στα κρουστά (νταούλι, τουμπελέκι)
«Χόρεψέ με, πατέρα» – μια επίκληση, μια προσευχή, μια γιορτή – Ένα χορευτικό αντίο που έγινε αιώνιο καλωσόρισμα μέσα στις καρδιές όλων μας.
Γιατί η παράδοση δεν είναι απλώς παρελθόν. Είναι αυτό που μας κρατά δεμένους με τις ρίζες μας, είναι το νήμα που περνά από γενιά σε γενιά, από πατέρα σε παιδί, από χορευτή σε κοινό. Και σε αυτήν την παράσταση, το νήμα αυτό έγινε φως, έγινε συγκίνηση, έγινε πράξη βαθιάς αγάπης.
«Χόρεψέ με, πατέρα»: ένα κάλεσμα αγάπης, ένα άγγιγμα ψυχής, μια γιορτή που θα μείνει στη μνήμη όλων όσοι την έζησαν. Γιατί ο χορός – όταν έχει μέσα του ψυχή – δεν τελειώνει ποτέ. Συνεχίζει, όσο θυμόμαστε. Και όσο αγαπάμε.
