Του Γρηγόρη Στογιαννίδη
Ένας πτωχευτικός νόμος πρέπει να είναι δίκαιος , να δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε όσους πραγματικά βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική θέση , αλλά πρέπει να κλείνει τις “πόρτες” και τα “παράθυρα” σε κάθε μπαταχτσή και όχι να τα ανοίγει διάπλατα.
Αυτές τις μέρες συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο για τον νέο πτωχευτικό κώδικα. Η Κυβέρνηση με τυμπανοκρουσίες υπόσχεται μια «δεύτερη ευκαιρία» στα ελληνικά νοικοκυριά, τελικά όμως μήπως αυτή είναι όντως δεύτερη ευκαιρία αλλά για λίγους κι εκλεκτούς;
Διαβάζοντας το νομοσχέδιο , η πρώτη εντύπωση που αποκομίζω είναι ότι θα δημιουργήσει ένα τσουνάμι προσφυγών από στρατηγικούς κακοπληρωτές , οι οποίοι θα επιδιώξουν να ενταχθούν στο καθεστώς προστασίας του νέου πτωχευτικού νόμου.. Κι αυτό γιατί δίνει τη δυνατότητα σε μεγάλους επιχειρηματίες να απαλλαγούν από τους εργαζόμενους , χωρίς την καταβολή αποζημίωσης απόλυσης , κάτι που μέχρι σήμερα λειτουργούσε ανασταλτικά για όποιους επιδίωκαν να πτωχεύσουν δόλια .
Στο άρθρο 109 του νομοσχεδίου , αναφέρεται χαρακτηριστικά :
“ 1. Σε κάθε περίπτωση πτώχευσης , για το κύρος της καταγγελίας σύμβασης δεν απαιτείται η καταβολή αποζημίωσης .
2. Οι απαιτήσεις των μισθωτών από μισθούς και λοιπές παροχές που γεννήθηκαν πριν την κήρυξη της πτώχευσης , καθώς και κάθε συναρτώμενη με την καταγγελία απαίτησή τους , όπως η αποζημίωση απόλυσης του νόμου , αποτελούν πτωχευτικές απαιτήσεις για τις οποίες οι μισθωτοί ικανοποιούνται ως πτωχευτικοί πιστωτές , κατά τις ειδικότερες περί κατατάξεως των πιστωτών διατάξεις του παρόντος.”
Σε απλά ελληνικά λοιπόν , οι εργαζόμενοι σε περίπτωση πτώχευσης της επιχείρησης θα μπορέσουν να εισπράξουν τους μισθούς τους και ίσως τις αποζημιώσεις απόλυσης, αφού πρώτα ικανοποιηθούν οι τραπεζίτες , τα ασφαλιστικά ταμεία και το Δημόσιο , δηλ. ΠΟΤΕ.
Να θυμίσω σε όσους δεν το γνωρίζουν , ότι ο μισθός για κάθε εργαζόμενο είναι το μοναδικό μέσο βιοπορισμού . Ενώ λοιπόν για τον μεγαλοφειλέτη που θα πτωχεύσει προβλέπεται προστασία του ατομικού του εισοδήματος από τον πτωχευτικό νόμο , για να μπορέσει , σωστά , να ζήσει ο ίδιος και η οικογένειά του , στο ίδιο νομοσχέδιο , ο εργαζόμενος που είχε την ατυχία να εργάζεται στον συγκεκριμένο εργοδότη , δεν τυγχάνει καμίας ιδιαίτερης προστασίας . Κατατάσσεται , μάλιστα χαμηλότερα στη σειρά κατάταξης των πιστωτών , σε σύγκριση με τους τραπεζίτες , οι οποίοι μόνον πρόβλημα βιοπορισμού δεν αντιμετωπίζουν, όταν κάποιος οφειλέτης της τράπεζας δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του .
Οι Διεθνείς Συμβάσεις εργασίας 95 (άρθρο 11) και 173 (άρθρο 6) του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας , προβλέπουν την υποχρέωση του κράτους να κατατάσσει τις απαιτήσεις των εργαζομένων , σε υψηλότερη προνομιακή βαθμίδα έναντι των απαιτήσεων του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων , έτσι ώστε η εργατική πλευρά να μην επωμίζεται το κόστος αφερεγγυότητας του εργοδότη .
Στο άρθρο 52 του νομοσχεδίου , όπου γίνεται αναφορά στην προπτωχευτική διαδικασία , στην παρ. 5 αναφέρεται χαρακτηριστικά : “ Απαιτήσεις εργαζομένων για μισθούς δεν καταλαμβάνονται από τα προληπτικά μέτρα , εκτός αν το δικαστήριο επεκτείνει αυτά και στις απαιτήσεις αυτές για σπουδαίο λόγο και για ορισμένο χρόνο ειδικά αναφερόμενους στην απόφαση .”
Η διάταξη αυτή στην ουσία δίνει το δικαίωμα σε κάθε δικαστή , να επιτρέπει σε κάθε εργοδότη , που προσφεύγει στην προπτωχευτική διαδικασία να στερεί τους μισθούς από τους εργαζόμενους , για όσο χρόνο κρίνει ο κάθε δικαστής .
Οι νομοθέτες όμως , επειδή εκλέγονται από τους πολλούς , έχουν υποχρέωση να διασφαλίζουν τα συμφέροντα των πολλών έναντι των ολίγων και ισχυρών , γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει η διάταξη αυτή να ορίζει ρητά ότι : Εξαιρούνται οι μισθοί των εργαζομένων από κάθε προληπτικό μέτρο .
Επίσης, στο άρθρο 49 στην παρ. 4 , του νομοσχεδίου αναφέρεται : “ Στη συζήτηση δύναται να παραστεί και να ακουστεί και εκπρόσωπος των εργαζομένων .”
Η φράση αυτή πρέπει να αντικατασταθεί με την εξής φράση : Στη συζήτηση καλούνται υποχρεωτικά , οι νόμιμοι εκπρόσωποι των εργαζομένων και οι εργαζόμενοι ατομικά . Σε όσες επιχειρήσεις δεν υπάρχουν σωματεία , τότε καλείται , υποχρεωτικά , το Δ.Σ. του εργατικού κέντρου της περιοχής όπου λειτουργεί η επιχείρηση .
Δεν είναι δυνατόν σε μια διαδικασία , όπου κρίνεται το μέλλον των εργαζομένων να μην προβλέπεται υποχρεωτική κλήτευση αυτών , αλλά να υπάρχει η φράση “δύναται”.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει στη χώρα μας να πτωχεύουν μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά οι μεγαλομέτοχοί τους να συνεχίζουν να ζουν πλουσιοπάροχα . Αυτό οφείλεται στο ότι οι μέτοχοι των Ανωνύμων εταιρειών ευθύνονται μόνον με τη συμμετοχή τους στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας και όχι με την προσωπική τους περιουσία , σε περίπτωση πτώχευσης , όπως ευθύνονται οι μέτοχοι των ατομικών επιχειρήσεων .
Ευκαιρία λοιπόν να το αλλάξουμε με την ψήφιση του νέου πτωχευτικού κώδικα .
Μπορούμε , με άλλα λόγια, να νομοθετήσουμε ως σύγχρονο κράτος που θέλει να πατάξει κάθε έναν που πτωχεύει δόλια , ότι κάθε μέτοχος Ανώνυμης εταιρείας που κατέχει ποσοστό μεγαλύτερο του 15% , σε περίπτωση πτώχευσης της ανώνυμης εταιρείας , θα ευθύνεται και με την προσωπική του περιουσία .
Θα σταματήσουμε λοιπόν να βλέπουμε φαινόμενα μεγαλομετόχων, πολλοί από αυτούς μάλιστα πρώην μεγαλοεκδότες , οι οποίοι ενώ πτώχευσαν οι εταιρείες τους και οφείλουν τεράστια ποσά στους εργαζόμενους , αυτοί συνεχίζουν να ζουν πλουσιοπάροχα και προκλητικά .
Υπάρχουν και άλλα άρθρα τα οποία μου προκαλούν κάποια ερωτηματικά , π.χ. για ποιον είναι το άρθρο 37 που αναφέρεται σε βασική οφειλή 15.000.000 ; Μου μυρίζει φωτογραφική διάταξη .
Επίσης στο άρθρο 38 που προβλέπεται στην ουσία ασυλία στον υπάλληλο του δημοσίου φορέα που θα υπογράψει τη συμφωνία ρύθμισης με τον οφειλέτη επιχειρηματία .
Γιατί ένας δημόσιος υπάλληλος να αναλαμβάνει την ευθύνη ρύθμισης μιας οφειλής δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ και όχι ο ίδιος ο πρόεδρος του δημοσίου οργανισμού και μόνον αυτός , ο οποίος διορίζεται και από την κυβέρνηση ;
Ένας πτωχευτικός νόμος πρέπει να είναι δίκαιος , να δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε όσους πραγματικά βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική θέση , αλλά πρέπει να κλείνει τις “πόρτες” και τα “παράθυρα” σε κάθε μπαταχτσή και όχι να τα ανοίγει διάπλατα ……
